Lance's Lot - deel 19, Vaderlijke gevoelens

In een boze roes rijdt Lance na de rechtszaak naar huis. Wat voor problemen en onzaligheden zijn verleden ook kent, hij had gehoopt die definitief achter zich te kunnen laten en te proberen elders een nieuw leven op te bouwen. Dat er nu in dat verleden geroerd wordt bevalt hem niks. Voor je het weet komt er iets boven drijven waar hij echt niet meer mee geconfronteerd wil worden.

Het kost hem verdorie ook nog eens zijn nachtrust. Uren ligt hij te woelen en de enige troost wordt geboden door dat prachtige uitzicht achter zijn raam, terwijl hij met zijn blote voeten op zijn eigen vloer staat waar hij helemaal zelf en op een eerlijke manier aan gekomen is. Nou ja, voor een groot deel eerlijk dan toch.

De volgende dag besluit hij zijn zorgen opzij te zetten en overpeinzingen te voorkomen door flink aan de slag te gaan. Zijn wc is aan een drastische opknapbeurt toe en als hij hem heeft gerepareerd, besluit hij het ding meteen ook maar zelfreinigend te maken.

Tegen de avond stapt hij in zijn auto om geld te verdienen, onderweg af en toe stoppend als hij een kostbare steen of iets anders ziet dat wat oplevert. Het zijn slechts kleine bedragen steeds maar Lance voelt zich nergens te goed voor. Alle beetjes helpen. Ditmaal is hij uitgenodigd in Plasma 501 en vol bewondering volgt hij de capriolen van de mixologe. Hij begint nu zelf aardig vaardig te worden, maar zo ver is hij nog lang niet.

Hij gaat op tijd naar bed en wordt gelukkig niet meer gestoord door tobberijen over zijn verleden en zorgen omtrent vervelende en overdreven in hem geïnteresseerde journalisten. Hij slaapt als een os en wordt de volgende ochtend vroeg meteen gebeld voor een nieuwe opdracht.

Dat lucht Lance op. Kennelijk hebben het tabloid-artikel en de rechtszaak zijn naam niet dermate beschadigd dat het zijn schnabbels in gevaar brengt. Dansen in De Sleur luidt deze keer het verzoek, een discotheek ergens bij de scheepsdokken, in een oude loods.

Alvorens erheen te gaan, besluit hij eerst een hapje te eten op het festivalterrein. Ooit won hij hier een wedstrijd hotdogs schransen, wie weet is er nu ook wel zoiets. En inderdaad, alleen worden ze nu geacht zoveel mogelijk vruchtenvlaaien naar binnen te snaaien.

Lance wordt er onpasselijk van en ditmaal verliest hij. Van Lala Angelista nota bene, die hem triomfantelijk aankijkt.
Na hun aanvaring voor de makelaardij zijn ze niet bepaald de beste vrienden meer.

Hij veegt de taartresten van zijn gezicht met een punt van het tafellaken en wandelt dan het spookhuis binnen.
Het blijkt een attractie met onverwacht enge onderdelen, waaronder een echte heks die hem voor de lol in een geest betovert.
Maar, zo wordt hem geruststellend verzekerd, slechts voor een uurtje of drie. Daar vertrouwt Lance dan maar op.

Weer buiten krijgt hij een sms'je: waar hij blijft. Er is al een gast en die staat in haar eentje te dansen.
Als hij niet snel komt, hoeft het niet meer.

Opgefokt gedoe...
Lance springt in zijn auto en rijdt naar De Sleur, in de hoop dat zijn geestverschijning geen problemen oplevert.

Een beetje aarzelend zweeft hij even later de ruimte binnen, maar de reacties vallen mee.
De barjuffrouw merkt hem amper op en de aanwezige gast blijkt een vampier, die een geest als danspartner supercool vindt.

Eigenlijk is ze beeldschoon en zou Lance wel wat met haar willen proberen, maar hij wacht liever even tot hij weer stoffelijk wordt. Helaas geeft ze echter, net voordat het zover is, ineens aan dat ze naar haar werk moet en rent weg voordat ze namen of telefoonnummers hebben kunnen uitwisselen. Vette pech, want Lance is er zeker van dat hij haar in zijn normale gedaante binnen de kortste keren zou hebben kunnen versieren.

Hij danst nog even door want precies nu arriveren de paparazzi - wat indirect natuurlijk zijn opdrachtgevers zijn - en vanavond lijken ze wel heel veel belangstelling voor zijn persoontje te hebben. Ze blijven hem maar fotograferen! Lance voelt zich bepaald bijzonder.

Daarna doet hij iets doms. Hij ziet Aria binnenkomen en omdat zijn voorstel om gewoon vrienden te zijn bij Elspeth zo goed viel, maakt hij meteen van de gelegenheid gebruik om Aria over hetzelfde te benaderen. Alleen reageert die helaas heel anders. Ze begint op hem te schelden en hem op luide toon voor profiteur uit te maken en natuurlijk wandelen die paparazzi nog steeds rond en vangen ieder woord op. Tegen zoveel slechte PR valt niet op te dansen vreest hij, dus na een schuchter gemompeld excuus vertrekt hij.

Thuis voor de spiegel wacht hem nog een vervelende verrassing en nu begrijpt hij waarom hij zo'n gewild object voor de fotografen was vanavond. Achteraf gezien is hij dus blij dat de beeldschone vampier zo vroeg al vertrokken was, hoewel hij er niet aan twijfelt dat ze het morgen allemaal in de roddelrubrieken zal kunnen lezen en zien.

Nou ja, jammer dan, dit gaat ook wel weer voorbij.

Hij slaapt een fiks gat in de dag, want het liep vannacht alweer tegen de ochtend eer hij in bed lag en hij hoeft er voor niets of niemand uit. Daarna besteedt hij zijn uren met lummelen en 's avonds bedenkt hij van het ene op het andere moment die gepikte selfie eens terug te gaan eisen. Dat gat aan zijn muur in de garage stoort hem.

Het boerinnetje ("Noem me niet zo") ontvangt hem zoals hij zo vaak ontvangen wordt - met een draai om zijn oren - dus allereerst besluit hij dat maar even af te handelen door na de bekende gladde praatjes en nederige excuses, ook haar voor te stellen elkaar niet meer als geliefden te beschouwen. En ook Phoebe heeft daar om duistere redenen moeite mee. Lance vindt vrouwen maar ondoorgrondelijk.

Vervolgens wil ze hem niet binnenlaten, maar gelukkig blijkt Colombine buiten op de veranda te zitten, druk bezig met haar huiswerk. Ze beantwoordt Lance's groet met een afwezig grommetje en zijn voorzichtige vraag of zij soms een foto van hem geleend heeft met een kort: "Niet geleend."

Phoebe voegt zich bij hen en zegt: "Ze vond onze foto tussen allerlei andere foto's en dat heeft haar erg gekwetst."
"Waarom?", vraagt Lance onnozel.
"Snap je dat werkelijk niet?"
Bijna wil hij er een welgemeend "nee" uitflappen, maar nog net op tijd realiseert hij zich dat hij zojuist waarschijnlijk ongemerkt een mijnenveld is binnengewandeld, waarin ieder verkeerd geplaatste opmerking of verdachte gezichtsuitdrukking een ontploffing tot gevolg kan hebben. Dus reageert hij zoals iedereen die zichzelf in een mijnenveld weet, hij verlamt.

"Waar is River?", vraagt hij maar.
"Binnen", antwoordt Phoebe en dat vat Lance op als een uitnodiging.
In de woonkamer treft hij zijn zoon aan, die bij wijze van groet een gek gezicht trekt. Lance doet mee.

"Klopt het dat jij met heel veel vrouwen naar bed bent geweest?", vraagt River.
"Zulke dingen vraag je niet", zegt Lance streng.
"En dat je heel veel kinderen hebt?"

"Heb je zin om een keer bij me op bezoek te komen?", verandert Lance van onderwerp, eigenlijk vooral om een verdere stroom impertinente vragen in de kiem te smoren.
"Heb je computerspelletjes?", wil River weten.
"Ja", liegt Lance.
"Ok. Misschien. Als het van mama mag."

Zonder de foto keert Lance huiswaarts. Hij snapt nog steeds niet helemaal wat Columbine er precies mee wil, maar het is hem verder ook geen ruzie waard. Hij vindt het jammer dat het ooit zo vrolijke meisje nu kennelijk boos op hem is, door die foto's in zijn garage. Waarom is hem een raadsel, want hij heeft nooit een vaste relatie met haar moeder gehad en ook niet het gevoel dat die zich illusies maakte daarover. Blijkbaar worden er toch bepaalde eisen aan hem gesteld, door zowel zijn scharrels als hun kinderen vanaf een bepaalde leeftijd, die hij niet kan of wil waarmaken.
Hij eet wat, wast af, bestelt dan impulsief telefonisch een spelcomputer die de volgende dag zal worden thuisbezorgd en gaat naar bed.

Hoewel het nog herfst is, blijkt er de volgende ochtend een pak sneeuw gevallen te zijn en Lance blijft dus lekker de hele dag binnen. Na een telefoontje van zijn agent - die hem nogmaals op het hart drukt vooral aan zijn conditie te blijven denken - zet hij de tv aan en zoekt een zender voor thuisfitness. Dat bevalt beter dan in een sportschool tussen allemaal pottenkijkers en paparazzi.

Net wanneer hij met een vrij intensieve springoefening bezig is, wordt er gebeld en blijkt River op de stoep te staan.
"Je bent gekomen", reageert Lance verrast. "Mocht het van je moeder?"

"Weet ik niet", schokschoudert River en loopt dan naar binnen. "Je hebt echt een gaaf huis. Maar wel kaal zeg. Wanneer is het klaar?"
"Als ik weer geld heb", antwoordt Lance. "Zullen we een spelletje doen?"
Dat voorstel valt meteen in goede aarde.

Daarna kookt hij macaroni carbonara en luistert hij naar alle verhalen die River te vertellen heeft. Een hoop komt hem bekend voor: een gruwelijke hekel aan school en huiswerk, geregelde vechtpartijen op het schoolplein, ruzie met de juf, spijbelen. Hoe meer het jongetje merkt dat zijn ervaringen hem voor de verandering eens niet op standjes en goede raadgevingen komen te staan, hoe eerlijker en opener hij wordt.

"Hoe ben je eigenlijk gekomen?", vraag Lance tegen elven. "Met de fiets?"
"Nee, ik heb gevraagd of de schoolbus me kon afzetten op het kruispunt hier vlakbij en toen ben ik komen lopen."
"Ok, dan breng ik je nu thuis want het wordt al laat. Je moeder zal wel denken."

Dat klopt.
Phoebe blijkt zelfs verschrikkelijk ongerust en haar eerste actie - nadat haar zoon veilig bij haar is afgeleverd - is de politie bellen dat het als vermist opgegeven kind weer terecht is. Bovendien is er bezoek in de vorm van Aria en Lila, die Phoebe de hele middag en avond hebben opgevangen en vreselijk boos op hem zijn. Terwijl Aria Phoebe even mee naar boven neemt om haar te troosten en tot rust te laten komen, krijgt Lance beneden de wind van voren van zijn - inmiddels volwassen - vampierdochter.

En Lance kan praten als Brugman en machteloos roepen dat hij geen idee had dat River zijn moeder niet verteld had waar hij uithing, hij komt er niet doorheen. De waarheid is dat zowel hij als zijn zoon het zo naar hun zin hadden samen, dat ze het thuisfront eigenlijk een beetje vergeten zijn. Maar het lijkt hem niet dat dat voor hem zal pleiten dus dat laat hij verder maar buiten beschouwing. Uiteindelijk verliest hij zijn geduld en rondt het gesprek af met de ijzige mededeling dat hij het bij Lila toch al jaren niet goed schijnt te kunnen doen en dat dit voor haar alleen maar een handige aanleiding is hem af te kunnen snauwen. Dat snoert haar de mond. Met een sarcastische trek rond haar mond kijkt ze hem aan en dan komt haar moeder naar beneden en vertrekken ze gelukkig.

Phoebe komt ook naar beneden en kijkt hem verdrietig aan. "We waren echt ontzettend bezorgd", zegt ze, "maar River heeft verteld dat hij je op de mouw had gespeld dat ik op de hoogte was. Het spijt me dat Lila zo tegen je tekeerging, die wist dat natuurlijk niet."

Lance is even met stomheid geslagen. Heeft zijn zoon voor hem gelogen? Hij wist wel degelijk dat River stiekem was gekomen. Maar het moment gaat voorbij om het recht te kunnen zetten en in plaats daarvan zegt hij dus maar dat hij het erg fijn zou vinden als zijn kind vaker bij hem langs zou mogen komen. Als die dat wil uiteraard en het wel eerst even bij zijn moeder meldt dan en als die het goedvindt.

En zo lijkt alles weer in der minne geschikt.
Lance loopt door de sneeuw terug naar zijn auto en rijdt naar huis, waar het leeg is en donker.
En eenzaam.

Volgende deel

Vorige deel