Generatie 19 - deel 23, Terug naar huis




"Dan had je ongetwijfeld mee gewild met je wilde kop", had Demyan gezegd, "en die tocht was niet zonder risico. Als we niet waren teruggekeerd, zou Raven in ieder geval jou nog hebben gehad."Waar Silas echter niet mee kon leven was de rol van de zeemeerminnen. Maya had schouderophalend gereageerd toen hij haar erop aansprak. Ja, de zeemeerminnen wisten dat er iets raars was met dat land en ja, soms was het dus makkelijk daar bepaalde mensen heen te leiden om van ze af te zijn. Het speet haar dat zijn dochter dat lot getroffen had maar ze was nu toch terug?Ook al was het niet Maya geweest die Raven met de aangespoelde fles naar Midnight Hollow had proberen te lokken, voor Silas was het meteen afgelopen. "En ik ga terug naar Monte Castiglione", kwam hij op een avond mededelen. "Ik heb het sowieso wel gezien hier."

Zijn vreugde over de kennismaking met zijn vader werd overschaduwd door een diep schuldgevoel, maar met de wetenschap dat hij Raven definitief kwijt was had hij gelukkig minder moeite. Twee maanden later al ontmoette hij een lief meisje dat in een resort werkte en binnen een half jaar startten ze samen een eigen resort en trouwden.Raven en Shayne hadden het land toen al verlaten. Shayne probeerde echt wel zijn draai te vinden op het tropische eiland, maar Raven merkte dat hij zich geen moment werkelijk thuis voelde. Hoe onherbergzaam Groenland ook geweest was, de kou en de natte somberte daar hadden beter bij hem gepast en dat had niets te maken met zijn vampirisme.



Zachtmoedig had hij haar aangekeken.
"Dat kan toch niet? Hoe denk je dat de mensen op mijn naam gaan reageren? Hetzelfde als jij indertijd. En mocht je dat op toeval willen gaan gooien, er lopen ongetwijfeld oude elfen rond die me zullen herkennen. Ik ben niet de enige die eeuwen kon overbruggen."Raven vroeg het na bij haar moeder, maar die verzekerde haar dat de elfen waarvan Shayne sprak allang geen onderdeel meer uitmaakten van de gemeenschap.
"Die leven teruggetrokken in de teaghlachs en laten zich verzorgen", glimlachte ze. "We stellen hem gewoon voor als Shayne Kobayne, dan kraait er geen haan naar."
En zo reden ze een week later door hun geboortedorp, terwijl Shayne zuchtend om zich heen keek en zei dat er niets veranderd was.
"Er verandert ook niks in Dragan Glaenn", lachte Raven, "Draganners hechten aan traditie."

"Hij woont momenteel bij zijn vriendin", legde Dana een beetje verlegen uit en Raven was zo verbouwereerd dat ze niet reageerde. Later echter sprak ze haar zus erop aan, die zich direct met onverholen belangstelling op Shayne had gestort.


"Elfen-eer", antwoordde Titiana fijntjes, "ik verwacht niet dat jij dat begrijpt."
"Jullie dreigen haar al jaren dat ze jullie moeder niet meer is als ze bij hem weggaat", reageerde Raven kil. "Je hebt gelijk, ik begrijp daar niets van en ik wil het ook niet begrijpen. Dat je de liefde van je eigen moeder zou verwerpen enkel omdat ze een verbond wil verbreken waar ze diep ongelukkig onder is."

"Ze is mooi hè, mijn zusje?", antwoordde Raven kribbig. "En ze vind je duidelijk erg leuk."
Hij lachte, draaide haar rond en nam haar in zijn armen.
"Ze is mooi", beaamde hij, "maar niet mijn type. Ik val op eigenwijze ravenmeisjes."


Hij grinnikte. "Nee, Meaghan was een ginger. Zeg, wat is dit voor onverwachte aanval van jaloezie! Meaghan leefde en stierf anderhalve eeuw geleden, ik hou van jou en van jou alleen."
Beschaamd liet ze zich door hem kussen en stamelde zachtjes 'sorry' zodra ze weer rechtop stond.

Raven schudde haar hoofd. "Nee, ze zijn nooit werkelijk gezien, geen van beiden", zei ze. "Dat duidt erop dat ze het geaccepteerd hebben. Misschien omdat ze het weet, dat je er niets aan kon doen."
Shayne knikte aarzelend. "Ik hoop het", zei hij.





Raven solliciteerde meteen naar haar oude baantje en hoewel het strandleven hier op een erg laag pitje stond was er gelukkig werk. De omstandigheden waren wel iets anders maar dat maakte Raven niet uit.









Shayne en Raven vertrokken een paar weken met de kinderen naar Italië waar ze in het huwelijk traden. Expres niet thuis om geen aandacht te vestigen op de echte achternaam van Shayne, die nu officieel de naam Kobayne aannam.

















Terwijl Éowyn zich onmiddellijk over de twee kleintjes ontfermde, liep Demyan naar beneden waar Saul op zijn kamer huiswerk zat te maken.
"Volgens je ouders word je gepest omdat je een vampier bent en ze hebben mij gevraagd je een aanbod te doen", viel hij met de deur in huis.Vragend keek Saul hem aan. "Ga je wat toveren dan?", vroeg hij.
"Zoiets", knikte Demyan, "ik heb een drankje gemaakt waarmee je van het vampirisme verlost wordt. Ik wil alleen dat je er heel goed over nadenkt, je moet het werkelijk willen."

"Misschien vind je het raar omdat je het nog nooit hebt geprobeerd", zei Demyan, terwijl hij achteloos een tweede flesje pakte en naast het andere plaatste.
"Wat is dat?", vroeg Saul.
"Dat zal ik je uitleggen", zei Demyan, "en ook daar moet je heel goed over nadenken en eerst met je ouders overleggen."Even later had hij de kamer verlaten en bleef Saul alleen achter met twee flesjes. Vijf minuten zat hij er stil naar te staren en toen nam hij een besluit. Hij hoefde niet langer na te denken en hij hoefde ook niet te overleggen vond hij. Hij wist wat hij wilde en hij wilde het meteen.

Heel veel verschil voelde hij niet, maar toen hij in de spiegel keek werd hij aangekeken door twee bruine ogen en was de vlek in zijn hals verdwenen. Toen pakte hij het groene flesje, aarzelde twee seconden en smeet ook dat aan scherven.De invloed van dit elixer voelde hij wel meteen. Een vreemde kracht stroomde door zijn lijf en gebiologeerd staarde hij naar zijn handen, die als vanzelf ronde bewegingen begonnen te maken en een magische energie opwekten waar hij nu nog niets mee kon, maar zodra hij wat ouder was des te meer.
