Generatie 19 - deel 23, Terug naar huis

Acht jaar later woonden Raven en Shayne met hun gezinnetje in Dragan Glaenn, een stap die ze geen van beiden ooit voor mogelijk hadden gehouden. Raven bewaarde bittere herinneringen aan het dorp en had gezworen er nooit meer een voet te zullen zetten en voor Shayne was een terugkeer naar huis al helemaal een ondenkbare optie geweest. Toch hadden ze vrij snel na hun hereniging de beslissing genomen en naar beider volle tevredenheid.

Het plan had niet direct postgevat. In het begin kwamen Raven en Shayne nauwelijks aan iets anders toe dan genieten van het wonder dat ze weer samen waren, daarbij hoogstens af en toe gestoord door iemand die zich weinig aantrok van hun behoefte samen te zijn. En dat was geen probleem, deze derde persoon was meer dan welkom zich - wanneer hij maar wilde - tussen hen in te wurmen en hen te storen.

Silas was volkomen overdonderd geweest toen hij het hele verhaal hoorde. Eerst had hij gepikeerd aan zijn ouders gevraagd waarom die hem overal buiten hadden gehouden, maar na hun uitleg kon hij daar wel mee leven.
"Dan had je ongetwijfeld mee gewild met je wilde kop", had Demyan gezegd, "en die tocht was niet zonder risico. Als we niet waren teruggekeerd, zou Raven in ieder geval jou nog hebben gehad."

Waar Silas echter niet mee kon leven was de rol van de zeemeerminnen. Maya had schouderophalend gereageerd toen hij haar erop aansprak. Ja, de zeemeerminnen wisten dat er iets raars was met dat land en ja, soms was het dus makkelijk daar bepaalde mensen heen te leiden om van ze af te zijn. Het speet haar dat zijn dochter dat lot getroffen had maar ze was nu toch terug?

Ook al was het niet Maya geweest die Raven met de aangespoelde fles naar Midnight Hollow had proberen te lokken, voor Silas was het meteen afgelopen. "En ik ga terug naar Monte Castiglione", kwam hij op een avond mededelen. "Ik heb het sowieso wel gezien hier."

Raven verweet Merril niets. Hij was in zijn jeugd overal buiten gehouden omdat niemand op lastige vragen over zijn vader zat te wachten en hij had zijn informatie dus alleen via Triton gekregen, die er duidelijk slechte bedoelingen mee had gehad. Merril wist net genoeg om mensen naar de visser te kunnen leiden maar was zich er niet van bewust dat de tocht naar Midnight Hollow een enkele reis inhield.
Zijn vreugde over de kennismaking met zijn vader werd overschaduwd door een diep schuldgevoel, maar met de wetenschap dat hij Raven definitief kwijt was had hij gelukkig minder moeite. Twee maanden later al ontmoette hij een lief meisje dat in een resort werkte en binnen een half jaar startten ze samen een eigen resort en trouwden.

Raven en Shayne hadden het land toen al verlaten. Shayne probeerde echt wel zijn draai te vinden op het tropische eiland, maar Raven merkte dat hij zich geen moment werkelijk thuis voelde. Hoe onherbergzaam Groenland ook geweest was, de kou en de natte somberte daar hadden beter bij hem gepast en dat had niets te maken met zijn vampirisme.

Het was Ravens voorstel geweest naar Dragan Glaenn te gaan, omdat ze een vaag vermoeden had dat dat de plek was waar zijn hart lag.
Zachtmoedig had hij haar aangekeken.
"Dat kan toch niet? Hoe denk je dat de mensen op mijn naam gaan reageren? Hetzelfde als jij indertijd. En mocht je dat op toeval willen gaan gooien, er lopen ongetwijfeld oude elfen rond die me zullen herkennen. Ik ben niet de enige die eeuwen kon overbruggen."

Raven vroeg het na bij haar moeder, maar die verzekerde haar dat de elfen waarvan Shayne sprak allang geen onderdeel meer uitmaakten van de gemeenschap.
"Die leven teruggetrokken in de teaghlachs en laten zich verzorgen", glimlachte ze. "We stellen hem gewoon voor als Shayne Kobayne, dan kraait er geen haan naar."
En zo reden ze een week later door hun geboortedorp, terwijl Shayne zuchtend om zich heen keek en zei dat er niets veranderd was.
"Er verandert ook niks in Dragan Glaenn", lachte Raven, "Draganners hechten aan traditie."

Raven had er tegenop gezien haar familie van moederskant weer te ontmoeten. Met name tegen het weerzien met haar stiefvader maar die bleek gelukkig niet thuis.
"Hij woont momenteel bij zijn vriendin", legde Dana een beetje verlegen uit en Raven was zo verbouwereerd dat ze niet reageerde. Later echter sprak ze haar zus erop aan, die zich direct met onverholen belangstelling op Shayne had gestort.

"Dus hij woont bij een andere vrouw en iedereen weet het maar mama mag niet van hem scheiden?", vroeg ze opstandig.
"Elfen-eer", antwoordde Titiana fijntjes, "ik verwacht niet dat jij dat begrijpt."
"Jullie dreigen haar al jaren dat ze jullie moeder niet meer is als ze bij hem weggaat", reageerde Raven kil. "Je hebt gelijk, ik begrijp daar niets van en ik wil het ook niet begrijpen. Dat je de liefde van je eigen moeder zou verwerpen enkel omdat ze een verbond wil verbreken waar ze diep ongelukkig onder is."

Boos liep ze naar boven de slaapkamer in waar ze mochten logeren en vrijwel meteen kwam Shayne haar achterna.

"Je hebt gelijk", zei hij zacht, "maar elfen zijn wezens met een eigen cultuur, dat weet je toch? Ze zien het anders dan wij."
"Ze is mooi hè, mijn zusje?", antwoordde Raven kribbig. "En ze vind je duidelijk erg leuk."
Hij lachte, draaide haar rond en nam haar in zijn armen.
"Ze is mooi", beaamde hij, "maar niet mijn type. Ik val op eigenwijze ravenmeisjes."

Ze flapte het eruit voor ze er erg in had. "Was Meaghan ook donker dan?"
Hij grinnikte. "Nee, Meaghan was een ginger. Zeg, wat is dit voor onverwachte aanval van jaloezie! Meaghan leefde en stierf anderhalve eeuw geleden, ik hou van jou en van jou alleen."
Beschaamd liet ze zich door hem kussen en stamelde zachtjes 'sorry' zodra ze weer rechtop stond.

De volgende ochtend bracht ze hem bij het graf van Maeghan en Erin en zwijgend stonden ze bij de stenen, die goed onderhouden werden omdat ze nu eenmaal onderdeel van een legende waren.

"Spoken ze eigenlijk weleens?", vroeg Shayne na een poosje.
Raven schudde haar hoofd. "Nee, ze zijn nooit werkelijk gezien, geen van beiden", zei ze. "Dat duidt erop dat ze het geaccepteerd hebben. Misschien omdat ze het weet, dat je er niets aan kon doen."
Shayne knikte aarzelend. "Ik hoop het", zei hij.

Shayne genoot van iedere minuut in zijn oude omgeving en Raven moest bekennen dat ze het ook prettig vond terug te zijn in het land waar ze was opgegroeid. Na een week al besloten ze de knoop door te hakken en zich hier definitief te vestigen. Ze kochten een lief huisje even buiten het dorp dat onderaan een heuvel lag aan een doodlopende weg en toen Raven het nieuws aan haar familie vertelde nam Elden haar ineens apart.

"Ik ben blij dat je terug bent", zei hij schuchter. "Mama vertelde af en toe hoe het met je ging en dat je heel ongelukkig bent geweest hier toen we kinderen waren. Ik heb me daar vaak schuldig over gevoeld." Voordat ze kon reageren toverde hij wat elfenstof tevoorschijn en schonk het haar. Daarna kuchte hij, nam verlegen haar ontroerde bedankje in ontvangst en liep toen weg.

En zo begon hun leven in Dragan Glaenn.
Raven solliciteerde meteen naar haar oude baantje en hoewel het strandleven hier op een erg laag pitje stond was er gelukkig werk. De omstandigheden waren wel iets anders maar dat maakte Raven niet uit.

Shayne had geen vaste baan zodat hij op Saul kon passen, maar al snel vond hij een hobby die hem na enige oefening een leuk zakcentje zou kunnen gaan opleveren. Het ging niet meteen altijd even vlekkeloos maar het duurde niet lang of hij kon Raven trots zijn eerste paartje zelfgemaakte oorbellen cadeau doen.

In die begindagen was Titiana een trouwe gast in het gezinnetje, ook al ging Shayne geen moment op haar avances in en begon hij zich steeds meer aan zijn schoonzus te ergeren. Zoals ze telkens nadrukkelijk Ravens eten met een smalend lachje afsloeg en ongegeneerd met hem probeerde te flirten. Zelfs toen bleek dat Raven zwanger was van hun tweede kindje en na negen maanden beviel van een dochter, die ze de Ierse naam Saoirse gaven.

Wat ook precies Titiana's bedoelingen waren, het jaar daarop kreeg ze twee teleurstellingen te verwerken.
Shayne en Raven vertrokken een paar weken met de kinderen naar Italië waar ze in het huwelijk traden. Expres niet thuis om geen aandacht te vestigen op de echte achternaam van Shayne, die nu officieel de naam Kobayne aannam.

En er was nog een bruidspaar die dag.

Dana had uiteindelijk besloten alle dreigementen in de wind te slaan nu haar kinderen volwassen waren en maar voor zichzelf moesten beslissen wat ze wilden. Haar oudste zoon bleef haar trouw, dat wist ze al. Ze verhuisde naar Monte Castiglione, trok in bij Silas en aanvaardde zijn huwelijksaanzoek. Dit keer wel.

Niet lang nadat Saoirse haar tweede verjaardag had gevierd ontdekte Raven dat ze opnieuw zwanger was en werd een tweede zoon geboren: Edan.

Saul was inmiddels zes jaar en ging naar school, Raven zorgde voor de kleintjes en Shayne bekwaamde zich steeds meer in de glasblazerij. En voor de rest was hij het liefst zoveel mogelijk in en om het huis bij zijn gezin, waarvan hij in zijn wildste dromen nooit had kunnen hopen dat het nog voor hem was weggelegd.

Saul had heel veel zin gehad in school, maar vanaf dag 1 was het misgegaan toen iemand hem vroeg wat voor wezen hij was, met zijn felle ogen en vale doorschijnende huid. Zijn argeloze 'een vampier' was begroet met gegil en geschater en vanaf dat moment werd hij doelwit van pesterijen. Hij kreeg de bijnaam 'bloedzuiger' en zodra hij het schoolplein opwandelde rende iedereen overdreven schreeuwend weg. Het ergste was dat niet alleen de kinderen hem eng vonden, maar ook zijn juf die het gedrag dus niet corrigeerde.

In het begin zweeg hij erover omdat hij hoopte dat het vanzelf over zou gaan, maar op een middag kwam het hoge woord er toch uit en vertelde hij het aan Raven. Die herinnerde zich onmiddellijk haar eigen jeugd als buitenbeentje en het raakte haar enorm dat haar zoon nu hetzelfde moest doormaken. Helaas had een gesprek op school niet het gewenste effect - de juf was een vroegere klasgenote van haar en liet duidelijk doorschemeren dat ze hen maar een gezin van freaks vond - dus besloot Raven het over een andere boeg te gooien en meteen de volgende middag kregen ze bezoek.

Terwijl Éowyn zich onmiddellijk over de twee kleintjes ontfermde, liep Demyan naar beneden waar Saul op zijn kamer huiswerk zat te maken.

"Volgens je ouders word je gepest omdat je een vampier bent en ze hebben mij gevraagd je een aanbod te doen", viel hij met de deur in huis.
Vragend keek Saul hem aan. "Ga je wat toveren dan?", vroeg hij.
"Zoiets", knikte Demyan, "ik heb een drankje gemaakt waarmee je van het vampirisme verlost wordt. Ik wil alleen dat je er heel goed over nadenkt, je moet het werkelijk willen."

"Daar hoef ik niet over na te denken, ik wil dat", zei Saul, terwijl hij toekeek hoe Demyan een lichtblauw flesje tevoorschijn haalde en op zijn bureau zette. "Ik weet van papa hoe het is om een volwassen vampier te zijn en het is best stoer maar ook stom omdat je eigenlijk gewoon dood bent en dat wil ik niet. En ik wil geen bloed drinken, dat vind ik raar."
"Misschien vind je het raar omdat je het nog nooit hebt geprobeerd", zei Demyan, terwijl hij achteloos een tweede flesje pakte en naast het andere plaatste.
"Wat is dat?", vroeg Saul.
"Dat zal ik je uitleggen", zei Demyan, "en ook daar moet je heel goed over nadenken en eerst met je ouders overleggen."

Even later had hij de kamer verlaten en bleef Saul alleen achter met twee flesjes. Vijf minuten zat hij er stil naar te staren en toen nam hij een besluit. Hij hoefde niet langer na te denken en hij hoefde ook niet te overleggen vond hij. Hij wist wat hij wilde en hij wilde het meteen.

Hij stond op, pakte het blauwe flesje en smeet het kapot.
Heel veel verschil voelde hij niet, maar toen hij in de spiegel keek werd hij aangekeken door twee bruine ogen en was de vlek in zijn hals verdwenen. Toen pakte hij het groene flesje, aarzelde twee seconden en smeet ook dat aan scherven.

De invloed van dit elixer voelde hij wel meteen. Een vreemde kracht stroomde door zijn lijf en gebiologeerd staarde hij naar zijn handen, die als vanzelf ronde bewegingen begonnen te maken en een magische energie opwekten waar hij nu nog niets mee kon, maar zodra hij wat ouder was des te meer.

Volgende deel