Generatie 11 - deel 1, Aan de slag
Sacha woonde net een week op zichzelf, toen hij een uitnodiging ontving om naar de diplomauitreiking in het gemeentehuis te komen. Na een reeks saaie speeches van een paar docenten, de wethouder van onderwijs én natuurlijk de burgemeester was het dan eindelijk zo ver: hij was officieel afgestudeerd!Met de hele familie gingen ze hierna in de stad wat eten en daarna naar de oude bibliotheek om boeken te lenen. Onder andere het handige werkje: 'Hoe een kwast zo te hanteren dat de verf niet in mijn mouwen loopt'. "Gefeliciteerd hoor, jongen", zei zijn oom Leander joviaal. "Weet je al wat je wilt gaan doen?"Leander had jarenlang samengewoond met zijn zus Wynona, maar sinds die getrouwd was met Trigger Blut was hij verhuisd. Leander zelf was helaas de ware nog niet tegen gekomen en nu hij bijna tegen de zestig liep, werd de kans steeds kleiner dat dat ooit nog zou gebeuren.Eigenlijk had Sacha geen idee wat hij wilde gaan doen. Hij bezat een paar talenten - hij was handig, muzikaal en hij kon goed schaken - maar zijn voorkeur ging nog niet uit naar een bepaald beroep. Voorlopig had hij een aardig spaarpotje om op te teren en hij wilde zich de eerste maanden eigenlijk vooral gaan richten op de verbouwing van zijn huis. Het regende niet vaak in Riverview, maar áls het regende, dan liep het ook overal door het plafond en langs de muren naar binnen.De buitenkant van het huis - en dan met name het dak - had dus zijn eerste aandacht. De dag na de diplomauitreiking begon hij met een stevig ontbijt en ging daarna de ladder op.Na drie maanden verven, schrobben en nieuwe dakpannen aanbrengen bekeek hij vol trots en innig tevreden het resultaat. Opmerkingen van voorbijgangers die door het hek stonden te gluren en aangaven dat ze het huis in de oude staat eigenlijk mooier hadden gevonden negeerde hij. "Proberen jullie maar eens te slapen met vijf emmers om je heen waarin het regenwater drupt", dacht hij. "En als ik de kozijnen en het houtwerk niet van een goede laag verf had voorzien, dan zou alles binnen een paar jaar onherstelbaar rot geweest zijn."Hierna pakte hij het interieur aan. Al het oude meubilair, alle keukenkastjes en het oude fornuis gingen bij het grof vuil. Daarna behing hij de gehele benedenverdieping, koos nieuwe vloeren, legde die zelf en begon toen in te richten. Zijn maaltijden at hij zolang in de theekamer, omdat de hele keuken er nu uit lag.Het was ongelofelijk hoeveel hij in zijn eentje klaarspeelde. Natuurlijk kreeg hij geregeld hulp van zijn ouders, zijn tantes en zijn ooms, maar het leeuwendeel nam hij voor eigen rekening. Toen hij klaar was keek hij rond. Zijn geld was op, maar hij had er een prachtige woning voor terug. Alleen boven was het nog afbraak, maar dat kwam nog wel. Eerst moest hij maar eens een baan gaan zoeken, want hij had nog maar 35 simdollar op zijn rekening staan.Hij had nu een paar maanden de tijd gehad om na te denken over het soort werk dat hij wilde doen en uiteindelijk was hij er uit: hij wilde de medische kant op. Gelukkig wilden ze hem in het ziekenhuis graag hebben als orgaandonor, morgen kon hij meteen beginnen als hij wilde.Zeker wilde hij dat en aangezien hij niet van plan was al te lang onderaan de carrièreladder te bungelen, besteedde hij de rest van de dag nuttig door aan zijn inzichtelijke kwaliteiten te werken. Op een gloednieuw schaakbord, uiteraard. Toen de carpool de volgende ochtend voorreed was hij er dan ook helemaal klaar voor.Een paar weken later kwam oom Orlando op bezoek. Hij was de oudste broer van zijn moeder, liep nu met een stok, maar was nog steeds actief in hetzelfde ziekenhuis waar Sacha werkte. "Ze zijn enthousiast over je, jongen. Je werkt hard, je bent intelligent, ik zie het jou nog heel wat verder schoppen dan je oude oom."Blij bedankte Sacha hem en vroeg of hij misschien gezellig een hapje wilde meeëten. Nu hij werkte en er alles aan deed om zijn inzicht op hetzelfde peil te brengen als zijn ambities, hield hij er eigenlijk een arm sociaal leven op na. Hij was dus blij wanneer er eens iemand aanschoof in zijn nieuwe keuken.Zijn oom had niets teveel gezegd en spoedig maakte Sacha promotie. Sacha vroeg zich af of oom Orlando in dat opzicht nog een vinger in de pap had gehad, maar hoe het ook zij: doordat hij opslag kreeg en verder weinig uitgaf, kon hij zich eindelijk die nieuwe slaapkamer permitteren waar hij zo naar had uitgekeken. Gelukkig werd zijn bed op een vrijdag bezorgd, zodat hij de volgende dag heerlijk kon uitslapen en voor het eerst zonder rugpijn wakker werd.Die zaterdag begon met een domper, omdat de afwasmachine het, zo spoedig na de aanschaf, al begaf. Eigenlijk wilde hij op hoge poten de fabrikant bellen en over garantietijd beginnen, maar toen bedacht hij dat hij het ding misschien ook zelf wel kon repareren. Gelukkig lukte hem dat.Hij was net klaar, toen ineens zijn telefoon ging."Bonjour Sacha, ken je me nog?", klonk het aan de andere kant van de lijn.
"Eh...", zei Sacha.
"Ik ben het, Camille. Weet je nog dat ik vertelde dat ik naar Riverview wilde komen als ik was afgestudeerd en dat jij heel lief aanbood, dat ik dan bij je mocht logeren?"Er liepen ineens elektrische sidderingetjes langs Sacha's rug."Ja, ja! Ja, dat herinner ik me nog", zei hij, verlegen ineens. "Eh.... Hoe weet je mijn nummer eigenlijk?"
"Via je zus. Maar waar het om gaat: ben ik welkom?"
"Wat, welkom? Ja, ja, natuurlijk. Maar... wil je dan hier komen wonen, bij mij?"Een beetje raar vond hij het wel. Zijn aanbod had hij gedaan toen hij nog thuis woonde. Maar een vrouw alleen die bij een man alleen komt wonen, dat was toch wel net iets anders. Voor hij zijn gedachten echter een beetje had kunnen ordenen en tot een begrijpelijke zin had kunnen formuleren zei ze: "Nou, dat is dan afgesproken. Ik zie je morgen."De rest van de dag bracht hij in een permanente staat van nervositeit door. Op zijn schaakspel kon hij zich onmogelijk concentreren, dus pakte hij zijn laatste aankoop er maar bij - een heuse Dulcineagitaar - en tokkelde tot de avond viel.Voor dag en dauw stond hij de volgende ochtend naast zijn bed, douchte, ontbeet, poetste zijn tanden, scheerde zich, bette zijn kin met aftershave en ging daarna recht als een plank op de bank zitten wachten. Eindelijk, om 9 uur, ging de bel.Het weerzien met Camille was een beetje teleurstellend. Ze was uitgegroeid tot een mooie jonge vrouw, daar lag het niet aan, maar op de een of andere manier merkte hij dat de aantrekkingskracht die hij in zijn puberteit had gevoeld was verdwenen. Hij werd op slag rustiger, omhelsde haar beleefd en heette haar welkom.De rest van de dag zeiden ze niet heel veel tegen elkaar. Sacha ging zijn gangetje en Camille eigenlijk ook. Hetgeen in feite betekende dat ze de hele dag in een stoel zat en naar de tv keek.Tegen de avond kwam ze een beetje timide naar hem toe en vroeg liefjes of ze iets te eten mocht. "Ja natuurlijk, malle!", riep hij. "Het spijt me dat ik je dat niet heb aangeboden. Je woont nu toch hier? Of..."Ineens aarzelde hij. Misschien had zij hetzelfde gevoel als hij en dus spijt van deze overeenkomst. Maar ze reageerde met een: "Oh, ja, natuurlijk woon ik hier. Dank je." En verdween naar de keuken.Omdat Sacha de volgende ochtend weer vroeg op moest ging hij direct na het eten naar boven om te gaan slapen. Hij wilde zich net gaan omkleden, toen de slaapkamerdeur open ging en Camille binnenkwam in een wel heel spannend pakje."Je peux dormir avec toi?”, vroeg ze lief. (mag ik hier bij je slapen)
"Om de dooie dood niet!", schrok Sacha, meer oprecht dan tactisch. En toen milder:
"In de kamer hier tegenover staat een logeerbed en je hebt ook een eigen badkamertje. Daar slaap jij."Camille droop af en de rust daalde neer over het oude landhuis.De gevoelens die waren opgekomen toen Camille hem had gebeld verwarden Sacha. Sinds enige tijd had hij namelijk meer dan leuk contact met een collega die hij als onderstekenschoonmaker had leren kennen op de afdeling: Ai Lan Lim. Inmiddels was hij doorgestoomd naar de afdeling ambulancepersoneel, maar dat had geen negatief effect op hun prille relatie.Op een avond, toen hij uit zijn werk kwam, bleek Ai Lan hem op te wachten en in een opwelling vroeg hij of ze zin had met hem mee naar huis te gaan."Ik hoorde dat je samenwoont met een vrouw", antwoordde Ai Lan voorzichtig, duidelijk van zins om de waarheid boven te krijgen.
"Oh", bloosde Sacha, "dat is niets. Ik bedoel, dat is een vriendin van mijn zus en die zit nu op kostschool en daarom is het logischer dat ze bij mij logeert en niet bij mijn ouders want ze komt uit Frankrijk..."Het koude zweet was hem uitgebroken en hij voelde hoe raar dit allemaal klonk. Maar Ai Lan lachte en zei dat ze in dat geval graag met hem meekwam. Het werd een gezellige nacht.De volgende ochtend ontmoetten Ai Lan en Camille elkaar en dat verliep niet bepaald gezellig. Camille schold het arme meisje uit voor alles wat lelijk is en helaas stond Sacha op dat moment net onder de douche, zodat hij niet kon ingrijpen of partij kon kiezen voor zijn vriendin.In de periode daarna stuurde Ai Lan het telkens zo dat zij en Sacha elkaar elders onmoetten en ook Sacha bracht zijn tijd steeds vaker buiten de deur door."Zeg, het lijkt wel alsof je je huis aan het vermijden bent", zei Siobhán op een dag. "Ik vind het hartstikke fijn dat je allemaal klusjes doet voor me, maar... is er iets aan de hand?"Sacha zuchtte, aarzelde even en stroomde toen leeg. Hij vertelde dat hij zich een vreemde in zijn eigen huis voelde, dat hij had verwacht dat Camille even zou blijven maar er nu al bijna een jaar was en - zich opwindend aan zijn eigen woorden - dat ze in feite een verschrikking was."Ik heb het hartstikke druk, mam! Ik werk vijf dagen in de week, ik draai nachtdiensten, ik ben doodop. En als ik thuiskom moet ik zelf koken, want Camille doet helemaal niks! Ze zit de hele dag voor de tv in haar 'pyjama', als ze geen tv kan kijken dan zit ze achter de computer, ze laat alles achter haar kont slingeren, ze wast nooit af, ze snauwt de hele dag tegen me... Ik word er langzamerhand gek van! Ik kan mijn eigen vriendin niet eens meer thuis ontvangen en als ik voorzichtig opper dat ze eens een baan moet gaan zoeken en een eigen huisje vinden, dan gaat ze daar niet op in."Alles wat Sacha opsomde klopte. Behalve dan dat Camille best afwaste, zij het op haar eigen manier, en dan vergat op te ruimen. En ze deed best wel eens iets anders dan televisie kijken. Ze kon hele middagen voor de spiegel hangen en haar gezicht bestuderen met een concentratievermogen om jaloers op te worden. En op de computer verspilde ze haar tijd niet aan domme spelletjes, maar mengde ze zich op verschillende forums in de gesprekken, om na verloop van tijd te gaan trollen en vervolgens te genieten van de reacties (of te balen als die uitbleven).Maar voor de rest, het dient gezegd, voerde ze niet veel uit en was ze onaangenaam gezelschap.Gelukkig had Sacha zijn werk, waar hij enorm veel voldoening uit haalde. Zelfs van de nachtdiensten genoot hij, omdat hij dan vaak noodgevallen te verwerken kreeg die hem veel energie gaven en het gevoel dat hij werkelijk iets betekende voor zijn medeSim.Sinds kort mocht hij zelfs vaccineren en nadat de Raad van Bestuur vernomen had met hoeveel medegevoel en tact hij zich daarvan had gekweten, vond men het wederom tijd hem een hogere functie aan te bieden. En zo had Sacha het op zijn vijfentwintigste tot arts-assistent geschopt.En toen belde zijn zus.Hij kwam net thuis van zijn werk en was dolblij haar stem te horen. De afgelopen vijf jaar hadden zij en Patricia op kostschool doorgebracht en had hij eigenlijk alleen via zijn ouders gehoord hoe het met haar ging. En die hadden in feite ook weinig contact met haar gehad. Nu meldde ze blij dat ze allebei geslaagd waren en sinds vanmiddag weer thuis.Nadat ze haar verhaal had gedaan zweeg ze even en zei toen:
"Maar er is nog iets anders waar ik het met je over moet hebben, Sacha. Mama vertelt me net dat Camille al een jaar bij je inwoont."
"Ja...", aarzelde Sacha, niet wetend wat hij daarover moest zeggen tegen Juliette, die immers Camille's vriendin was.
"Ja", vervolgde Juliette. "Maar dat kan dus helemaal niet. Want ik heb tot eergisterenavond msn-contact met Camille gehad, en die zit hoog en droog in Frankrijk bij haar moeder. Haar ouders zijn intussen gescheiden namelijk. Maar hoe het ook zij: ze is niet in Riverview en sinds acht jaar ook nooit geweest."
"Eh...", zei Sacha.
"Ik ben het, Camille. Weet je nog dat ik vertelde dat ik naar Riverview wilde komen als ik was afgestudeerd en dat jij heel lief aanbood, dat ik dan bij je mocht logeren?"Er liepen ineens elektrische sidderingetjes langs Sacha's rug."Ja, ja! Ja, dat herinner ik me nog", zei hij, verlegen ineens. "Eh.... Hoe weet je mijn nummer eigenlijk?"
"Via je zus. Maar waar het om gaat: ben ik welkom?"
"Wat, welkom? Ja, ja, natuurlijk. Maar... wil je dan hier komen wonen, bij mij?"Een beetje raar vond hij het wel. Zijn aanbod had hij gedaan toen hij nog thuis woonde. Maar een vrouw alleen die bij een man alleen komt wonen, dat was toch wel net iets anders. Voor hij zijn gedachten echter een beetje had kunnen ordenen en tot een begrijpelijke zin had kunnen formuleren zei ze: "Nou, dat is dan afgesproken. Ik zie je morgen."De rest van de dag bracht hij in een permanente staat van nervositeit door. Op zijn schaakspel kon hij zich onmogelijk concentreren, dus pakte hij zijn laatste aankoop er maar bij - een heuse Dulcineagitaar - en tokkelde tot de avond viel.Voor dag en dauw stond hij de volgende ochtend naast zijn bed, douchte, ontbeet, poetste zijn tanden, scheerde zich, bette zijn kin met aftershave en ging daarna recht als een plank op de bank zitten wachten. Eindelijk, om 9 uur, ging de bel.Het weerzien met Camille was een beetje teleurstellend. Ze was uitgegroeid tot een mooie jonge vrouw, daar lag het niet aan, maar op de een of andere manier merkte hij dat de aantrekkingskracht die hij in zijn puberteit had gevoeld was verdwenen. Hij werd op slag rustiger, omhelsde haar beleefd en heette haar welkom.De rest van de dag zeiden ze niet heel veel tegen elkaar. Sacha ging zijn gangetje en Camille eigenlijk ook. Hetgeen in feite betekende dat ze de hele dag in een stoel zat en naar de tv keek.Tegen de avond kwam ze een beetje timide naar hem toe en vroeg liefjes of ze iets te eten mocht. "Ja natuurlijk, malle!", riep hij. "Het spijt me dat ik je dat niet heb aangeboden. Je woont nu toch hier? Of..."Ineens aarzelde hij. Misschien had zij hetzelfde gevoel als hij en dus spijt van deze overeenkomst. Maar ze reageerde met een: "Oh, ja, natuurlijk woon ik hier. Dank je." En verdween naar de keuken.Omdat Sacha de volgende ochtend weer vroeg op moest ging hij direct na het eten naar boven om te gaan slapen. Hij wilde zich net gaan omkleden, toen de slaapkamerdeur open ging en Camille binnenkwam in een wel heel spannend pakje."Je peux dormir avec toi?”, vroeg ze lief. (mag ik hier bij je slapen)
"Om de dooie dood niet!", schrok Sacha, meer oprecht dan tactisch. En toen milder:
"In de kamer hier tegenover staat een logeerbed en je hebt ook een eigen badkamertje. Daar slaap jij."Camille droop af en de rust daalde neer over het oude landhuis.De gevoelens die waren opgekomen toen Camille hem had gebeld verwarden Sacha. Sinds enige tijd had hij namelijk meer dan leuk contact met een collega die hij als onderstekenschoonmaker had leren kennen op de afdeling: Ai Lan Lim. Inmiddels was hij doorgestoomd naar de afdeling ambulancepersoneel, maar dat had geen negatief effect op hun prille relatie.Op een avond, toen hij uit zijn werk kwam, bleek Ai Lan hem op te wachten en in een opwelling vroeg hij of ze zin had met hem mee naar huis te gaan."Ik hoorde dat je samenwoont met een vrouw", antwoordde Ai Lan voorzichtig, duidelijk van zins om de waarheid boven te krijgen.
"Oh", bloosde Sacha, "dat is niets. Ik bedoel, dat is een vriendin van mijn zus en die zit nu op kostschool en daarom is het logischer dat ze bij mij logeert en niet bij mijn ouders want ze komt uit Frankrijk..."Het koude zweet was hem uitgebroken en hij voelde hoe raar dit allemaal klonk. Maar Ai Lan lachte en zei dat ze in dat geval graag met hem meekwam. Het werd een gezellige nacht.De volgende ochtend ontmoetten Ai Lan en Camille elkaar en dat verliep niet bepaald gezellig. Camille schold het arme meisje uit voor alles wat lelijk is en helaas stond Sacha op dat moment net onder de douche, zodat hij niet kon ingrijpen of partij kon kiezen voor zijn vriendin.In de periode daarna stuurde Ai Lan het telkens zo dat zij en Sacha elkaar elders onmoetten en ook Sacha bracht zijn tijd steeds vaker buiten de deur door."Zeg, het lijkt wel alsof je je huis aan het vermijden bent", zei Siobhán op een dag. "Ik vind het hartstikke fijn dat je allemaal klusjes doet voor me, maar... is er iets aan de hand?"Sacha zuchtte, aarzelde even en stroomde toen leeg. Hij vertelde dat hij zich een vreemde in zijn eigen huis voelde, dat hij had verwacht dat Camille even zou blijven maar er nu al bijna een jaar was en - zich opwindend aan zijn eigen woorden - dat ze in feite een verschrikking was."Ik heb het hartstikke druk, mam! Ik werk vijf dagen in de week, ik draai nachtdiensten, ik ben doodop. En als ik thuiskom moet ik zelf koken, want Camille doet helemaal niks! Ze zit de hele dag voor de tv in haar 'pyjama', als ze geen tv kan kijken dan zit ze achter de computer, ze laat alles achter haar kont slingeren, ze wast nooit af, ze snauwt de hele dag tegen me... Ik word er langzamerhand gek van! Ik kan mijn eigen vriendin niet eens meer thuis ontvangen en als ik voorzichtig opper dat ze eens een baan moet gaan zoeken en een eigen huisje vinden, dan gaat ze daar niet op in."Alles wat Sacha opsomde klopte. Behalve dan dat Camille best afwaste, zij het op haar eigen manier, en dan vergat op te ruimen. En ze deed best wel eens iets anders dan televisie kijken. Ze kon hele middagen voor de spiegel hangen en haar gezicht bestuderen met een concentratievermogen om jaloers op te worden. En op de computer verspilde ze haar tijd niet aan domme spelletjes, maar mengde ze zich op verschillende forums in de gesprekken, om na verloop van tijd te gaan trollen en vervolgens te genieten van de reacties (of te balen als die uitbleven).Maar voor de rest, het dient gezegd, voerde ze niet veel uit en was ze onaangenaam gezelschap.Gelukkig had Sacha zijn werk, waar hij enorm veel voldoening uit haalde. Zelfs van de nachtdiensten genoot hij, omdat hij dan vaak noodgevallen te verwerken kreeg die hem veel energie gaven en het gevoel dat hij werkelijk iets betekende voor zijn medeSim.Sinds kort mocht hij zelfs vaccineren en nadat de Raad van Bestuur vernomen had met hoeveel medegevoel en tact hij zich daarvan had gekweten, vond men het wederom tijd hem een hogere functie aan te bieden. En zo had Sacha het op zijn vijfentwintigste tot arts-assistent geschopt.En toen belde zijn zus.Hij kwam net thuis van zijn werk en was dolblij haar stem te horen. De afgelopen vijf jaar hadden zij en Patricia op kostschool doorgebracht en had hij eigenlijk alleen via zijn ouders gehoord hoe het met haar ging. En die hadden in feite ook weinig contact met haar gehad. Nu meldde ze blij dat ze allebei geslaagd waren en sinds vanmiddag weer thuis.Nadat ze haar verhaal had gedaan zweeg ze even en zei toen:
"Maar er is nog iets anders waar ik het met je over moet hebben, Sacha. Mama vertelt me net dat Camille al een jaar bij je inwoont."
"Ja...", aarzelde Sacha, niet wetend wat hij daarover moest zeggen tegen Juliette, die immers Camille's vriendin was.
"Ja", vervolgde Juliette. "Maar dat kan dus helemaal niet. Want ik heb tot eergisterenavond msn-contact met Camille gehad, en die zit hoog en droog in Frankrijk bij haar moeder. Haar ouders zijn intussen gescheiden namelijk. Maar hoe het ook zij: ze is niet in Riverview en sinds acht jaar ook nooit geweest."