Generatie 19 - deel 6, Flessenpost
De week erna liet Merril zich niet zien.
Raven tobde er een beetje over, ze vond het jammer dat de avond zo serieus geëindigd was en ze had eigenlijk heel erg spijt dat ze mogelijk de indruk had gewekt dat ze niet van haar vader hield. Ze had grote behoefte dat recht te zetten en te vertellen hoe belangrijk Silas juist was geweest voor haar, zeker na haar problematische jeugd. En bovendien wilde ze hem heel graag laten weten hoe ze die middag genoten had van zijn opgewekte karakter en de leuke dingen die ze gedaan hadden. En dat ze het helemaal niet erg vond dat hij een zeemeerman was. Ook daar zat ze over in, dat hij misschien dacht dat ze het werkelijk stom vond dat hij een staart had onder water.Telefonisch kon ze hem niet bereiken - het nummer waarmee hij haar gebeld had bleek van iemand te zijn die zijn mobiel alleen even had uitgeleend ontdekte ze - en in het fitnesscentrum trof ze hem ook niet aan. Tenslotte besloot ze te gaan duiken in de hoop hem in zee tegen te komen.Aanvankelijk speurde ze vooral rond of ze hem zag, maar na een tijdje begon ze als vanzelf de bodem af te zoeken, zeesterren en ander onderwaterleven te bewonderen en de overweldigende schoonheid van het koraal. Toen ze onverwacht de grot terugvond die haar zoveel schrik had aangejaagd dacht ze niet na, maar kroop naar binnen om op onderzoek uit te gaan.Toen ze weer buiten kwam - geen inktvis dit keer, ze had wel een mooie schelp gevonden - schrok ze toen ze zag dat ze niet langer alleen was. Een moment werd ze overvallen door dezelfde verlammende verbazing als een week geleden, maar toen herstelde ze zich en zwom naar de sprookjesachtige verschijning die roerloos in het water hing en naar haar keek.Het was jammer dat ze niet naar Merril kon vragen onder water, in plaats daarvan groette ze dus maar vriendelijk in de taal die ze tijdens haar duiklessen geleerd had. Met grote ogen keek het wezen haar aan en spoot toen razendsnel weg. Schuw type blijkbaar. Raven haalde haar schouders op, zwom terug naar de boot en ging naar huis.Stomtoevallig liep ze Merril de volgende avond tegen het lijf toen ze net naar de film was geweest. Ineens stond hij achter haar en zei haar naam. Omdat er zoveel was wat ze hem al een week wilde zeggen (ik vond het echt gezellig joh en ik hou van mijn vader hoor en wat apart dat je een zeemeerman bent, helemaal niet gek of zo) zei ze dat zo'n beetje allemaal tegelijk en dan ook nog eens totaal onsamenhangend en raar.
Hij glimlachte een beetje verlegen, mompelde dat het hem speet dat hij zijn belofte niet was nagekomen haar vader het eiland te laten zien en toen toverde hij een bosje bloemen vanachter zijn rug tevoorschijn."Ik zag je naar buiten komen, ik wil mijn excuses aanbieden. Je moet wel een heel rare indruk van me hebben. Alsof ik altijd mensen zit af te luisteren en alles beter weet dan jij, ik schaamde me dood."
Ze bloosde een beetje. "Zo vatte ik het helemaal niet op hoor", zei ze. "Ik..." En toen wist ze niks meer te zeggen.
"Zou je het leuk vinden nog eens een keertje iets te doen samen?", vroeg hij na een korte stilte. Ze knikte blij, waarna hij zich onverwacht naar voren boog en haar een onbeholpen zoen gaf die haar van oor tot oor deed stralen."Ik vind je heel erg leuk", ratelde hij snel en wilde net maken dat hij wegkwam toen ze hem tegenhield. "Ik weet niet hoe ik je moet bereiken. Je telefoon..."
"Oh, sorry, nee, ik heb geen eigen telefoon, daar heb ik onder water toch niks aan. Maar..." Hij haalde een grote schelp tevoorschijn en gaf die aan haar. "Als je hier op blaast hoor ik je negen van de tien keer en dan kom ik."Nu Raven de smaak van het duiken eenmaal te pakken had bracht ze bijna ieder vrij moment onder water door. Al snel had ze genoeg duikuren gemaakt om een brevet te mogen afhalen, dat haar toestemming gaf op een andere plek te duiken, luisterend naar de wat vreemde naam 'Kluis van Davy Jones'. Zodra ze in de gelegenheid was voer Raven erheen en daalde af.
Aanvankelijk leek de plek vooral uit uitgestrekte bossen zeewier te bestaan, maar na een tijdje ronddwalen ontdekte ze een diepe geul vol schitterend kleurig koraal. Ze dook erin en vond - naast een aantal scheepswrakken - een oude kist die ze nieuwsgierig opende.In de kist bleek onder een lading munten een loden doos te zitten waarin ze later, terug in de boot, een stuk van een kaart vond. Dat veroorzaakte een enorme kriebel in haar maag. Een schatkaart, hoe spannend was dat!Toen ze op een namiddag terugkwam van het sporten trof ze Silas aan in gesprek met een drakenei.
"Hoe kom je daar nou aan?"
Een beetje betrapt keek hij haar aan: "Je moeder was hier vanmiddag en ze bracht een cadeautje mee. Ziet er naar uit dat jouw Root een vriendje krijgt. Ik voel me wel een beetje mallotig dat ik constant tegen hem schijn te moeten babbelen, maar ik doe braaf wat me is opgedragen."
Raven lachte. "Je zult niet teleurgesteld worden en de draak zal zich aanpassen aan je favoriete gespreksonderwerp. Ik ben benieuwd."Tot haar verrassing leverde het een paars draakje op, de draak van de vriendschap. Ze had gemerkt dat haar vader graag op zichzelf was, maar kennelijk had hij toch ook behoefte aan kameraadschap. Liefde?
Raven had vrij veel verstand van de draken uit Dragan Glaenn en wist dat er altijd een diepere betekenis aan hun verschijningsvorm kon worden verbonden in relatie tot een onervaren eigenaar. Silas' luchtige je moeder heeft het waarschijnlijk als een vriendschappelijk gebaar bedoeld kon dus naar het rijk der fabelen worden verwezen. De ontvanger bepaalde de draak, niet de gulle gever."Je moet hem wel een naam geven", adviseerde Raven hem, "anders blijft hij je niet trouw."
Waarop Silas zijn nieuwe huisdier na enig nadenken Matisse doopte, naar een van zijn favoriete kunstschilders.Raven zag Merril nu vaak, hoewel ze allebei een beetje verlegen bleven. "Is hij nou je vriendje of niet?", vroeg Silas plagerig, waarop Raven blozend zei dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. "We mogen elkaar gewoon graag, meer niet", zei ze nuffig. De schelp bleek een perfect middel om hem uit te nodigen, precies zoals hij beloofd had, en omdat ook Silas dat heel gezellig leek te vinden maakte ze er veel en graag gebruik van.Op een avond was haar oproep onbeantwoord gebleven. Dat gebeurde vaker, dus uiteindelijk waren ze gewoon naar bed gegaan en de volgende ochtend vertrok Raven vroeg om te gaan duiken. Toen Silas even later naar buiten liep om de krant te halen, vond hij tot zijn verbazing op de veranda een nogal opvallende verschijning.
Vriendelijk schudde ze hem de hand. "Ik ben Maya, ik heb de hele nacht gewacht maar jullie deden niet open," zei ze een beetje timide.Geschrokken keek Silas haar aan. "Heeft u aangebeld dan?", vroeg hij.
"Aangebeld? Nee, moest dat dan? Ik hoorde jullie roep, ik dacht dat jullie mij verwachtten."
Silas' ogen dwaalden naar haar benen - nadat ze onwillekeurig ergens halverwege even waren blijven steken - en toen weer terug naar haar gezicht. "De zeemeerminnenschelp bedoel je? Die is van mijn dochter, haar vriendje is een zeemeerman. Maar kom binnen, ik vind het heel erg vervelend dat je de hele nacht buiten hebt doorgebracht, laat me je iets te drinken aanbieden."Aan het eind van de ochtend was Silas verliefd. Maya bezat dezelfde dromerige en wat afstandelijke schoonheid als Dana en hij vond haar minstens zo betoverend. Bovendien kon hij niet ontkennen dat haar vrouwelijke vormen hem zeer welgevallig waren.Met Ravens carrière ging het intussen uitstekend, mede door haar trainingsessies met Merril die haar nog steeds door de moeilijke momenten heen babbelde. Daardoor kreeg ze meer zelfvertrouwen, rende nu het water in en waagde zich sinds kort zelfs aan de borstcrawl om eerder bij de slachtoffers te kunnen zijn. Niemand lachte haar meer uit. Sterker, ze maakte snel promotie en kreeg zelfs een speciale strandwachtparasol.Overigens was het niet alleen veel oefening die haar verder hielp. Van haar vader kreeg ze af en toe een flesje toegespeeld dat hij in een ver verleden aan zijn vader ontfutseld had."Niet tegen hem zeggen want hij is zo'n brave borst, hij keurt het ongetwijfeld af. Wat gewoon nergens op slaat, waar brouwt hij die drankjes anders voor? En ze helpen werkelijk en blijvend."
"Opa zegt dat jij een ondeugd bent en dat ben je ook", grijnsde Raven dan om daarna een ferme slok te nemen.Ook de Kluis van Davy Jones bleek een grot te bevatten en die was nog spannender dat die van het Rotsenrif. Geen inktvis die met zijn griezelige tentakels naar haar reikte, niets van die orde, maar iets wat overduidelijk een doorgang leek.
Voorzichtig probeerde ze erdoorheen te kijken, maar ze durfde niet op onderzoek uit te gaan. Ze had geen idee hoe lang de tunnel was en ze wilde zichzelf niet serieus in gevaar brengen, zeker gezien het feit dat ze in haar eentje dook. Misschien kon ze Merril vragen met haar mee te gaan.Die bedankte echter. "De geheimen van de zee moet je zelf ontdekken, dat kan ik helaas niet voor je doen", zei hij raadselachtig.Daarna vond ze dat ze de Kluis van die Davy Jones - whoever he was - wel voldoende had uitgekamd en hoopte ze dat ze ver genoeg was eens andere wateren te mogen onderzoeken maar daarvan was helaas nog geen sprake."Jij bent zo'n ongeduldig type", lachte Merril op een avond, toen hij haar aan het eind van haar dienst kwam ophalen. "Ik heb je al vaker gezegd dat je de onderwaterwereld niet moet onderschatten, er zwemt zelfs een wezen rond waar wij zeemensen bang voor zijn."
"Haaien?", pochte Raven. "Die heb ik al zo vaak gezien, als je voorzichtig bent doen ze niks."
"Hoho dame, ook met haaien moet je zeer zeker oppassen maar die bedoel ik niet."Ze vroeg een tijdje door maar hij wilde er verder niet meer op ingaan. In plaats daarvan leidde hij haar aandacht af - ze was niet gek, dat had ze heus wel in de gaten - door haar op het idee te brengen schelpen te gaan zoeken als ze zich onder water begon te vervelen.
"Die kun je overal vinden als je de stranden goed afzoekt. Niet dit afgeladen drukke strand hier, maar de meer afgelegen plekjes."Daarna was het onderwerp van gesprek verder afgedwaald omdat ze hem grappige filmpjes was gaan tonen en ook smerige die haast nog lolliger waren en toen had hij zogenaamd achteloos haar handen gepakt en stonden ze een beetje te giechelen en tenslotte hadden ze elkaar voor de tweede keer gekust.Het schelpenzoeken bleek inderdaad een leuke bezigheid en het leverde ook nog een aardig zakcentje op. In de kringloopwinkel wilden ze best wat neertellen voor de zeldzame exemplaren die ze vond.Omdat ze de kostbaarste schelpen op het Zeemeerminneneiland vond ging ze daar het vaakst heen en doorzocht de stranden uren achter elkaar. Er stiekem Merril van verdenkend dat hij af en toe schelpen uit de diepte naar boven haalde om speciaal voor haar te verstoppen, want ze vond ook schelpen achter rotsen zo ver van de oever, dat ze zich niet kon voorstellen dat die daar waren aangespoeld.Op een broeierige middag gebeurde er iets vreemds. Ze had een zak vol schelpen verzameld en wilde nog even naar het eiland, toen ze rakelings langs de mysterieuze bewolking voer. Dat gebeurde vaker, ze was er inmiddels aan gewend en ze lette er niet meer op. Ditmaal voelde ze echter dat ze niet automatisch werd weggeleid, er gebeurde precies hetzelfde als een paar maanden geleden toen Valerie haar het Zeemeerminneneiland getoond had. Van het ene op het andere moment trok de bewolking weg en onthulde een piepklein eilandje dat nieuw was voor haar.Het bleek vlakbij het Zeemeerminneneiland te liggen maar maakte er geen deel van uit. Het was niet heel veel meer dan een steile groene top met een klein strandje. Nieuwsgierig gooide ze het stuur om en ging er op af, want vanuit de verte zag ze iets uit het zand steken en wie weet wat voor prachtschelpen ze hier kon vinden.Het bleek geen schelp maar een fles. Teleurgesteld liep ze erheen - afval op het strand vond ze iets afschuwelijks - en raapte hem op, toen ze zag dat er een opgerold briefje in zat. Ze trok de stop eraf, hield de fles ondersteboven, schudde en ving het papiertje op dat met een touwtje bijeen werd gehouden. Ze rolde het uit en begon met enige verbazing te lezen.
Wie verlost ons van het zwarte juk dat als een kwaadaardig gezwel op ons leunt en alles vernietigt dat mooi is.
Onze levens vergalt, ons behekst en ons langzaamaan leegzuigt tot niets anders rest dan totale leegte.Aan welke armzalige zonde, ooit onbewust begaan, hebben wij dit lot verdiend?De tekst leek met een inktpen geschreven, in sierlijke ouderwetse krulletters en onderaan stonden twee iets kleiner geschreven woorden:
Midnight Hollow.Een beetje afwezig rolde Raven het briefje weer op en stopte het terug in de fles.
Was dit een grapje? Was het echt? Ze had geen idee wat ze ervan moest denken.
Ze stopte de fles in de zitting van haar jetski en zette alsnog koers naar het Zeemeerminneneiland.
Raven tobde er een beetje over, ze vond het jammer dat de avond zo serieus geëindigd was en ze had eigenlijk heel erg spijt dat ze mogelijk de indruk had gewekt dat ze niet van haar vader hield. Ze had grote behoefte dat recht te zetten en te vertellen hoe belangrijk Silas juist was geweest voor haar, zeker na haar problematische jeugd. En bovendien wilde ze hem heel graag laten weten hoe ze die middag genoten had van zijn opgewekte karakter en de leuke dingen die ze gedaan hadden. En dat ze het helemaal niet erg vond dat hij een zeemeerman was. Ook daar zat ze over in, dat hij misschien dacht dat ze het werkelijk stom vond dat hij een staart had onder water.Telefonisch kon ze hem niet bereiken - het nummer waarmee hij haar gebeld had bleek van iemand te zijn die zijn mobiel alleen even had uitgeleend ontdekte ze - en in het fitnesscentrum trof ze hem ook niet aan. Tenslotte besloot ze te gaan duiken in de hoop hem in zee tegen te komen.Aanvankelijk speurde ze vooral rond of ze hem zag, maar na een tijdje begon ze als vanzelf de bodem af te zoeken, zeesterren en ander onderwaterleven te bewonderen en de overweldigende schoonheid van het koraal. Toen ze onverwacht de grot terugvond die haar zoveel schrik had aangejaagd dacht ze niet na, maar kroop naar binnen om op onderzoek uit te gaan.Toen ze weer buiten kwam - geen inktvis dit keer, ze had wel een mooie schelp gevonden - schrok ze toen ze zag dat ze niet langer alleen was. Een moment werd ze overvallen door dezelfde verlammende verbazing als een week geleden, maar toen herstelde ze zich en zwom naar de sprookjesachtige verschijning die roerloos in het water hing en naar haar keek.Het was jammer dat ze niet naar Merril kon vragen onder water, in plaats daarvan groette ze dus maar vriendelijk in de taal die ze tijdens haar duiklessen geleerd had. Met grote ogen keek het wezen haar aan en spoot toen razendsnel weg. Schuw type blijkbaar. Raven haalde haar schouders op, zwom terug naar de boot en ging naar huis.Stomtoevallig liep ze Merril de volgende avond tegen het lijf toen ze net naar de film was geweest. Ineens stond hij achter haar en zei haar naam. Omdat er zoveel was wat ze hem al een week wilde zeggen (ik vond het echt gezellig joh en ik hou van mijn vader hoor en wat apart dat je een zeemeerman bent, helemaal niet gek of zo) zei ze dat zo'n beetje allemaal tegelijk en dan ook nog eens totaal onsamenhangend en raar.
Hij glimlachte een beetje verlegen, mompelde dat het hem speet dat hij zijn belofte niet was nagekomen haar vader het eiland te laten zien en toen toverde hij een bosje bloemen vanachter zijn rug tevoorschijn."Ik zag je naar buiten komen, ik wil mijn excuses aanbieden. Je moet wel een heel rare indruk van me hebben. Alsof ik altijd mensen zit af te luisteren en alles beter weet dan jij, ik schaamde me dood."
Ze bloosde een beetje. "Zo vatte ik het helemaal niet op hoor", zei ze. "Ik..." En toen wist ze niks meer te zeggen.
"Zou je het leuk vinden nog eens een keertje iets te doen samen?", vroeg hij na een korte stilte. Ze knikte blij, waarna hij zich onverwacht naar voren boog en haar een onbeholpen zoen gaf die haar van oor tot oor deed stralen."Ik vind je heel erg leuk", ratelde hij snel en wilde net maken dat hij wegkwam toen ze hem tegenhield. "Ik weet niet hoe ik je moet bereiken. Je telefoon..."
"Oh, sorry, nee, ik heb geen eigen telefoon, daar heb ik onder water toch niks aan. Maar..." Hij haalde een grote schelp tevoorschijn en gaf die aan haar. "Als je hier op blaast hoor ik je negen van de tien keer en dan kom ik."Nu Raven de smaak van het duiken eenmaal te pakken had bracht ze bijna ieder vrij moment onder water door. Al snel had ze genoeg duikuren gemaakt om een brevet te mogen afhalen, dat haar toestemming gaf op een andere plek te duiken, luisterend naar de wat vreemde naam 'Kluis van Davy Jones'. Zodra ze in de gelegenheid was voer Raven erheen en daalde af.
Aanvankelijk leek de plek vooral uit uitgestrekte bossen zeewier te bestaan, maar na een tijdje ronddwalen ontdekte ze een diepe geul vol schitterend kleurig koraal. Ze dook erin en vond - naast een aantal scheepswrakken - een oude kist die ze nieuwsgierig opende.In de kist bleek onder een lading munten een loden doos te zitten waarin ze later, terug in de boot, een stuk van een kaart vond. Dat veroorzaakte een enorme kriebel in haar maag. Een schatkaart, hoe spannend was dat!Toen ze op een namiddag terugkwam van het sporten trof ze Silas aan in gesprek met een drakenei.
"Hoe kom je daar nou aan?"
Een beetje betrapt keek hij haar aan: "Je moeder was hier vanmiddag en ze bracht een cadeautje mee. Ziet er naar uit dat jouw Root een vriendje krijgt. Ik voel me wel een beetje mallotig dat ik constant tegen hem schijn te moeten babbelen, maar ik doe braaf wat me is opgedragen."
Raven lachte. "Je zult niet teleurgesteld worden en de draak zal zich aanpassen aan je favoriete gespreksonderwerp. Ik ben benieuwd."Tot haar verrassing leverde het een paars draakje op, de draak van de vriendschap. Ze had gemerkt dat haar vader graag op zichzelf was, maar kennelijk had hij toch ook behoefte aan kameraadschap. Liefde?
Raven had vrij veel verstand van de draken uit Dragan Glaenn en wist dat er altijd een diepere betekenis aan hun verschijningsvorm kon worden verbonden in relatie tot een onervaren eigenaar. Silas' luchtige je moeder heeft het waarschijnlijk als een vriendschappelijk gebaar bedoeld kon dus naar het rijk der fabelen worden verwezen. De ontvanger bepaalde de draak, niet de gulle gever."Je moet hem wel een naam geven", adviseerde Raven hem, "anders blijft hij je niet trouw."
Waarop Silas zijn nieuwe huisdier na enig nadenken Matisse doopte, naar een van zijn favoriete kunstschilders.Raven zag Merril nu vaak, hoewel ze allebei een beetje verlegen bleven. "Is hij nou je vriendje of niet?", vroeg Silas plagerig, waarop Raven blozend zei dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. "We mogen elkaar gewoon graag, meer niet", zei ze nuffig. De schelp bleek een perfect middel om hem uit te nodigen, precies zoals hij beloofd had, en omdat ook Silas dat heel gezellig leek te vinden maakte ze er veel en graag gebruik van.Op een avond was haar oproep onbeantwoord gebleven. Dat gebeurde vaker, dus uiteindelijk waren ze gewoon naar bed gegaan en de volgende ochtend vertrok Raven vroeg om te gaan duiken. Toen Silas even later naar buiten liep om de krant te halen, vond hij tot zijn verbazing op de veranda een nogal opvallende verschijning.
Vriendelijk schudde ze hem de hand. "Ik ben Maya, ik heb de hele nacht gewacht maar jullie deden niet open," zei ze een beetje timide.Geschrokken keek Silas haar aan. "Heeft u aangebeld dan?", vroeg hij.
"Aangebeld? Nee, moest dat dan? Ik hoorde jullie roep, ik dacht dat jullie mij verwachtten."
Silas' ogen dwaalden naar haar benen - nadat ze onwillekeurig ergens halverwege even waren blijven steken - en toen weer terug naar haar gezicht. "De zeemeerminnenschelp bedoel je? Die is van mijn dochter, haar vriendje is een zeemeerman. Maar kom binnen, ik vind het heel erg vervelend dat je de hele nacht buiten hebt doorgebracht, laat me je iets te drinken aanbieden."Aan het eind van de ochtend was Silas verliefd. Maya bezat dezelfde dromerige en wat afstandelijke schoonheid als Dana en hij vond haar minstens zo betoverend. Bovendien kon hij niet ontkennen dat haar vrouwelijke vormen hem zeer welgevallig waren.Met Ravens carrière ging het intussen uitstekend, mede door haar trainingsessies met Merril die haar nog steeds door de moeilijke momenten heen babbelde. Daardoor kreeg ze meer zelfvertrouwen, rende nu het water in en waagde zich sinds kort zelfs aan de borstcrawl om eerder bij de slachtoffers te kunnen zijn. Niemand lachte haar meer uit. Sterker, ze maakte snel promotie en kreeg zelfs een speciale strandwachtparasol.Overigens was het niet alleen veel oefening die haar verder hielp. Van haar vader kreeg ze af en toe een flesje toegespeeld dat hij in een ver verleden aan zijn vader ontfutseld had."Niet tegen hem zeggen want hij is zo'n brave borst, hij keurt het ongetwijfeld af. Wat gewoon nergens op slaat, waar brouwt hij die drankjes anders voor? En ze helpen werkelijk en blijvend."
"Opa zegt dat jij een ondeugd bent en dat ben je ook", grijnsde Raven dan om daarna een ferme slok te nemen.Ook de Kluis van Davy Jones bleek een grot te bevatten en die was nog spannender dat die van het Rotsenrif. Geen inktvis die met zijn griezelige tentakels naar haar reikte, niets van die orde, maar iets wat overduidelijk een doorgang leek.
Voorzichtig probeerde ze erdoorheen te kijken, maar ze durfde niet op onderzoek uit te gaan. Ze had geen idee hoe lang de tunnel was en ze wilde zichzelf niet serieus in gevaar brengen, zeker gezien het feit dat ze in haar eentje dook. Misschien kon ze Merril vragen met haar mee te gaan.Die bedankte echter. "De geheimen van de zee moet je zelf ontdekken, dat kan ik helaas niet voor je doen", zei hij raadselachtig.Daarna vond ze dat ze de Kluis van die Davy Jones - whoever he was - wel voldoende had uitgekamd en hoopte ze dat ze ver genoeg was eens andere wateren te mogen onderzoeken maar daarvan was helaas nog geen sprake."Jij bent zo'n ongeduldig type", lachte Merril op een avond, toen hij haar aan het eind van haar dienst kwam ophalen. "Ik heb je al vaker gezegd dat je de onderwaterwereld niet moet onderschatten, er zwemt zelfs een wezen rond waar wij zeemensen bang voor zijn."
"Haaien?", pochte Raven. "Die heb ik al zo vaak gezien, als je voorzichtig bent doen ze niks."
"Hoho dame, ook met haaien moet je zeer zeker oppassen maar die bedoel ik niet."Ze vroeg een tijdje door maar hij wilde er verder niet meer op ingaan. In plaats daarvan leidde hij haar aandacht af - ze was niet gek, dat had ze heus wel in de gaten - door haar op het idee te brengen schelpen te gaan zoeken als ze zich onder water begon te vervelen.
"Die kun je overal vinden als je de stranden goed afzoekt. Niet dit afgeladen drukke strand hier, maar de meer afgelegen plekjes."Daarna was het onderwerp van gesprek verder afgedwaald omdat ze hem grappige filmpjes was gaan tonen en ook smerige die haast nog lolliger waren en toen had hij zogenaamd achteloos haar handen gepakt en stonden ze een beetje te giechelen en tenslotte hadden ze elkaar voor de tweede keer gekust.Het schelpenzoeken bleek inderdaad een leuke bezigheid en het leverde ook nog een aardig zakcentje op. In de kringloopwinkel wilden ze best wat neertellen voor de zeldzame exemplaren die ze vond.Omdat ze de kostbaarste schelpen op het Zeemeerminneneiland vond ging ze daar het vaakst heen en doorzocht de stranden uren achter elkaar. Er stiekem Merril van verdenkend dat hij af en toe schelpen uit de diepte naar boven haalde om speciaal voor haar te verstoppen, want ze vond ook schelpen achter rotsen zo ver van de oever, dat ze zich niet kon voorstellen dat die daar waren aangespoeld.Op een broeierige middag gebeurde er iets vreemds. Ze had een zak vol schelpen verzameld en wilde nog even naar het eiland, toen ze rakelings langs de mysterieuze bewolking voer. Dat gebeurde vaker, ze was er inmiddels aan gewend en ze lette er niet meer op. Ditmaal voelde ze echter dat ze niet automatisch werd weggeleid, er gebeurde precies hetzelfde als een paar maanden geleden toen Valerie haar het Zeemeerminneneiland getoond had. Van het ene op het andere moment trok de bewolking weg en onthulde een piepklein eilandje dat nieuw was voor haar.Het bleek vlakbij het Zeemeerminneneiland te liggen maar maakte er geen deel van uit. Het was niet heel veel meer dan een steile groene top met een klein strandje. Nieuwsgierig gooide ze het stuur om en ging er op af, want vanuit de verte zag ze iets uit het zand steken en wie weet wat voor prachtschelpen ze hier kon vinden.Het bleek geen schelp maar een fles. Teleurgesteld liep ze erheen - afval op het strand vond ze iets afschuwelijks - en raapte hem op, toen ze zag dat er een opgerold briefje in zat. Ze trok de stop eraf, hield de fles ondersteboven, schudde en ving het papiertje op dat met een touwtje bijeen werd gehouden. Ze rolde het uit en begon met enige verbazing te lezen.
Ach, gij simpele ziel die deze boodschap vindt, wees zo goed een lezend oog te zijn voor de hartenkreet van een mens in nood.
Meer vraag ik niet, ik bid u, blijf verre van hier.
Wie verlost ons van het zwarte juk dat als een kwaadaardig gezwel op ons leunt en alles vernietigt dat mooi is.
Onze levens vergalt, ons behekst en ons langzaamaan leegzuigt tot niets anders rest dan totale leegte.Aan welke armzalige zonde, ooit onbewust begaan, hebben wij dit lot verdiend?De tekst leek met een inktpen geschreven, in sierlijke ouderwetse krulletters en onderaan stonden twee iets kleiner geschreven woorden:
Midnight Hollow.Een beetje afwezig rolde Raven het briefje weer op en stopte het terug in de fles.
Was dit een grapje? Was het echt? Ze had geen idee wat ze ervan moest denken.
Ze stopte de fles in de zitting van haar jetski en zette alsnog koers naar het Zeemeerminneneiland.