Generatie 17 - deel 7, Samen
Hoe heeft ze ooit zo dom en zo blind kunnen zijn?
Vrijen met Demyan is minstens zo leuk als bakkeleien met Demyan en het gaat haar minstens zo gemakkelijk af. En het stomste is, dat ze het gevoel heeft dat ze het al die tijd geweten heeft, maar er voor koos het niet te zien.Geen minuut wordt ze geplaagd door de vreemde twijfels die haar verkering met James zo bedierven. Alles aan Demyan voelt vertrouwd. Hij is meer dan een geliefde. Hij is een vriend en geeft haar nooit het gevoel dat ze tekortschiet. Integendeel. En aan de andere kant vindt hij haar ook niet ongelofelijk geweldig en is hij nooit dweperig. Nog steeds drijft hij graag een beetje de spot met haar en lacht als zij hetzelfde doet. Haar rare trekjes ergeren hem niet, hij vindt ze grappig en vertederend en daardoor gaat ze ook zichzelf aardiger vinden.Het wordt zomer en terwijl Éowyn haar best doet om haar baan als ambulancemedewerker zo goed mogelijk te doen, gooit Demyan zich met hart en ziel op de mystieke kant van de waarzeggerij. Hij heeft er zeker aanleg voor en tot dusver hielpen zijn aangeboren talenten hem, maar nu wordt er van hem verwacht dat hij aan de theoretische kant van zijn vak werkt."En alchemie, ze willen dat ik me ook ga bekwamen in alchemie", zucht hij. "Ik heb een paar boeken gekocht, dat moet maar genoeg zijn." En zo zitten ze vaak samen op de bank en worstelen zich door de taaie materie."Alchemie, dat is toch drankjes maken en zo?", vraagt Éowyn op een dag. "Moet je dat dan ook niet oefenen? Misschien kun je ergens een oude alchemieset op de kop tikken."
"Dat hoeft niet, die heb ik", bromt Demyan. "Erfstuk van mijn moeder, die was er echt een kei in."
"Wat...? Jij bent gek, laat zien!"Hij gaat haar voor naar een klein kamertje boven waar ze nog nooit binnen is geweest.
Verbaasd en vol ontzag kijkt ze rond."Maar dat is toch geweldig!?"
"Ja, geweldig. Maar niks voor mij, dat geroer in een grote ketel en het stinkt als de hel.""Jij bent echt een luie donder", oordeelt Éowyn. "En ik snap je niet. Het lijkt mij juist veel leuker om het werkelijk te proberen. Begin dan gewoon eens met één drankje."
Mopperend loopt Demyan het vertrekje weer in, leest een recept en begint dan. Met dubieus resultaat, even later hangt hij boven de pot.
"Dit bedoel ik", kreunt hij tussen twee kotsbuien door, "dit is echt zo verschrikkelijk goor!""Niet opgeven, terug die kamer in. Tot het lukt."
En dat doet het, op een gegeven moment. Wat toch wel een enorme kick geeft, moet Demyan bekennen.Twee maanden na hun eerste kus en wat daaruit voortvloeide, vertelt Demyan dat hij zijn huis uit moet. "Het is niet van mij, ik mocht er zolang wonen van een vriend die op wereldreis was en nu komt hij terug." Even aarzelt hij en kijkt haar dan verlegen aan. "De vraag is, ga ik iets anders zoeken of kom ik bij jou wonen?"
Ze grinnikt. "Omdat je woonruimte nodig hebt, of omdat je bij me wilt zijn?"
"Omdat ik woonruimte nodig heb. Jou neem ik op de koop toe, hoewel ik ook niet protesteer tegen je kookkunsten."
"Jullie zijn welkom hoor", lacht ze en terwijl ze het zegt voelt ze zich ongelofelijk blij worden.Vanaf het eerste moment is het alsof ze al jaren samenwonen, zo natuurlijk is de overgang, en ook Toermalijn voelt zich meteen thuis.
"Nou is hij er ook vaker niet dan wel", zegt Demyan. "Geen idee waar hij steeds uithangt. Zou me niks verbazen als hij in heel Sunlit Tides buitenechtelijke kinderen heeft rondlopen." Toermalijn is inderdaad een avontuurlijke kat, maar tegelijkertijd duidelijk zeer gehecht aan zijn baasje. Meestal hangt hij hele ochtenden om Demyan heen.Waar Éowyn wel aan moet wennen, is Demyans constante getover. Zo gemakzuchtig als hij is met andere dingen, zo ijverig oefent hij continu zijn magie. Aanvankelijk onder het mom van 'technische klusjes', maar als er in het hele huis werkelijk niets meer te verbeteren valt, staat hij nog te zwaaien. In het luchtledige, zo lijkt het."Kijk je een beetje uit met die stok, waarom moet dat rond etenstijd? Kom zitten, straks raak je mij nog met dat gewapper."
"Gewapper...?", mompelt hij beledigd, "dit zijn hele ingewikkelde oefeningen hoor. En ik raak je niet, ik weet heus wel wat ik doe."
"We gaan eten!""Je bent toch niet bang als ik tover?", vraagt hij op een middag. "Ik doe je echt geen kwaad. Maar het is belangrijk, ik wil de beste worden."
"Waarom wil je zonodig de beste worden? Om je moeder te evenaren?" Hij lacht en Éowyn gaat verder. "Ze zou vast trots op je zijn als ze je kon zien nu. Ben je daarom zo fanatiek?"Een fractie van een seconde aarzelt hij en ontwijkt even haar blik. "Hm hm", bromt hij dan en vervolgt grijnzend: "Ik heb de kantjes er nogal vanaf gelopen vroeger. Ze vond me een nitwit van een tovenaar, ik had al veel verder kunnen zijn."
"Waarom verbaast dat me niet?"
"Weet je dat ik geen idee had wat de impact was van die liefdesvloek?", bekent hij ineens. "Ik had hem net geleerd en was een beetje, nou ja, nogal nijdig op je. Als ik had geweten wat het inhield had ik het nooit gedaan, dat moet je geloven."
"Ouwe koeien", lacht ze en kust hem.Niet lang daarna komt Demyan op een ochtend trots achter haar staan."Kijk wat ik kan. Kijk. Kijk dan!"
"Hm?"
"Ik kan nu ook mezelf reinigen net als jij, tada. En, en, én ik hoef nooit meer te eten, want ik kan toveren dat ik geen honger meer heb. Nou, mevrouw de djinnkokkin, wat denk je daarvan?"
"Dat je nooit meer pannenkoeken hoeft?", vraagt ze plagerig.
"Nou..." Omdat de alchemieset niet in Éowyns kleine strandhuisje past, heeft Demyan die zolang ergens in een container opgeslagen en oefent iedere week in de kringloopwinkel voor elixers. Na enig soebatten krijgt hij Éowyn zo ver een Lama Lift aan te schaffen, zodat hij er niet helemaal op zijn bezem heen hoeft elke keer.Helaas blijkt die manier van reizen ook zijn nadelen te hebben en spuugt de behekste machine hem op een kwade dag als 'Trieste Clown' uit. "Daar kun je wel een paar maanden zoet mee zijn", snikt de cassière, "en ik dus ook. Ga uit mijn buurt!" Ze begint hartverscheurend te huilen en Demyan wandelt in shock naar de alchemieset, waarbij hij tot zijn grote ergernis telkens over zijn eigen voeten struikelt. Hoe gaat hij dit aan Éowyn uitleggen? Die vond dat hele Lama Lift idee vanaf het begin al niks en stelde hem voor een autootje te kopen, als hij dan niet tegen regen kon.Tobberig bladert hij in het dikke boek, in de hoop dat hij een oplossing kan vinden. Even later staat hij tegenover de cassière - die prompt opnieuw in tranen uitbarst - vraagt of ze toevallig rode valeriaan en mandraakwortel in de aanbieding heeft en na een uur mengen en roeren lukt het hem zowaar zichzelf te genezen."Leve de alchemie!", juicht hij. "Anders had ik maanden zo rond moeten lopen en had ik thuis vreselijke ruzie gekregen!"
"Volgens mij is dat roeren in die rare drankjes de enige reden dat jij hierheen komt met de Lama", verklaart de cassière droog, "dus zonder alchemie was je nooit in een Trieste Clown veranderd. Verder nog iets?"
"Ik ga een roze hartje slijpen voor mijn meisje. Kost dat wat?"Romantiek blijkt gratis. Enigszins huiverig stapt Demyan tegen de avond terug in de Lama, gelukkig zonder dramatische effecten ditmaal.Thuis vindt hij Éowyn achter de computer. In werkkleding nog, druk bezig met een spelletje.
"Hou je mond, leid me niet af, mijn schapen liggen in het water. Ik moet even spelen, ik ben hartstikke moe en gestresst en ik kan nog worden opgeroepen ook vannacht. Geen idee wanneer ik moet eten, ik moet eigenlijk naar bed."
"Een goedenavond", lacht Demyan, "waarom laat je mij niet even. Ik tover zo je honger weg, kun je meteen gaan slapen."Hij pakt Toermalijn op, die rond zijn voeten cirkelt, en begint hem te aaien. Éowyn schudt haar hoofd. "No way, geen toverfratsen aan mijn lijf. Ik haal zo even snel iets uit de koelkast. Ik eet het wel koud op."Demyan snuift luidruchtig. "Hoorde je dat goed, Toer? Het vrouwtje wenst geen toverfratsen aan haar lijf. Nee, daar moet je nou niet lullig over gaan doen, dat is best te begrijpen en dat bedoelt ze helemaal niet onaardig. Het vrouwtje heeft er zelf geen enkel probleem mee het baasje in zijn blote kont naar de andere kant van het eiland te toveren, maar zodra het baasje heel hulpvaardig zijn eigen diensten aanbiedt, dan hebben we het over fratsen."Éowyn schatert, roept 'ouwe koeien', sluit de computer af en staat op. "Oké", zegt ze, "oké. Doe maar dan. Voed mij dan maar met magie."
"Echt?", vraagt Demyan een beetje verbouwereerd ineens, zet dan Toermalijn op de grond en doet het. Toch een klein tikje zenuwachtig. "En?", vraagt hij gespannen.
"Perfect, dank je", knikt ze en kruipt in bed.De maanden verstrijken en het wordt winter. Met bloemen op de ramen en nachtelijke sneeuwstormen die ervoor zorgen dat het eiland verandert in een slagroomtaart."Waarom blijf jij niet lekker binnen?", vraagt Éowyn aan Toermalijn, die tegenwoordig net zo graag op haar schoot zit als op die van Demyan. Voor zolang hij daar genoeg zitvlees voor heeft. Meer dan vijf minuten houdt hij het zelden vol, springt dan steevast op de grond en mauwt net zolang tot iemand hem buitenlaat.Op een dag komt Éowyn thuis na een ochtendje snowboarden, waar ze Demyan aantreft die net de laatste hand aan een sneeuwpop legt.
Met een waarschuwende blik kijkt hij haar aan."Wat kom jij doen? Deze sneeuwman is gekomen in vrede, laat hem met rust."Stomverbaasd kijkt ze hem aan, maar begint gemeen te grinniken na zijn verklarende "Linden heeft me er alles over verteld, hoe jullie die arme onschuldige kerels altijd te lijf gaan".
"Laat me hem even fouilleren", grijnst ze. "We zien snel genoeg hoe vredelievend hij is en dan heeft hij niets te vrezen."
Het volgende moment landt er een sneeuwbal tegen haar bovenarm, vergezeld door een ferm "blijf uit zijn buurt, ik sta in voor deze soldaat en zal hem met mijn leven verdedigen!"Er ontstaat een woest sneeuwballengevecht, dat pas eindigt als Éowyn iets te slordig mikt en Demyan laat dubbelklappen.
"Wil jij nog kinderen ooit?", kreunt hij theatraal.Ze giechelt, mompelt iets over 'het zwakke geslacht' en kust hem dan lief. Daarna sneuvelt de sneeuwpop alsnog, maken ze sneeuwengelen en knuffelen om weer warm te worden.Het is in de lente dat Éowyn terugkomt op Demyans opmerking in de sneeuw. Na vriendelijk een aanbod te hebben afgeslagen haar te vergezellen bij haar speciale dansje, heeft hij haar in zijn armen genomen en schuifelen ze tussen de andere stelletjes."Hoe zou je het vinden om vader te worden?", vraagt ze plompverloren, terwijl ze verliefd tegen hem aan hangt.
Verbaasd draait hij haar om. "Heb je... een leuk nieuwtje voor me?" Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht.
"Nee, maar ik ben blij dat je het een leuk nieuwtje noemt. Ik zou het zelf ook leuk vinden namelijk."
"Goh...", is het enige dat hij kan uitbrengen en omarmt haar dan.
Zijn favoriete reactie als hij even geen woorden meer heeft.Daarna hervindt hij zijn stem.
"Ik zou dat heel leuk vinden", zegt hij, en zet dan zijn woorden kracht bij door op de knieën te gaan.
Vrijen met Demyan is minstens zo leuk als bakkeleien met Demyan en het gaat haar minstens zo gemakkelijk af. En het stomste is, dat ze het gevoel heeft dat ze het al die tijd geweten heeft, maar er voor koos het niet te zien.Geen minuut wordt ze geplaagd door de vreemde twijfels die haar verkering met James zo bedierven. Alles aan Demyan voelt vertrouwd. Hij is meer dan een geliefde. Hij is een vriend en geeft haar nooit het gevoel dat ze tekortschiet. Integendeel. En aan de andere kant vindt hij haar ook niet ongelofelijk geweldig en is hij nooit dweperig. Nog steeds drijft hij graag een beetje de spot met haar en lacht als zij hetzelfde doet. Haar rare trekjes ergeren hem niet, hij vindt ze grappig en vertederend en daardoor gaat ze ook zichzelf aardiger vinden.Het wordt zomer en terwijl Éowyn haar best doet om haar baan als ambulancemedewerker zo goed mogelijk te doen, gooit Demyan zich met hart en ziel op de mystieke kant van de waarzeggerij. Hij heeft er zeker aanleg voor en tot dusver hielpen zijn aangeboren talenten hem, maar nu wordt er van hem verwacht dat hij aan de theoretische kant van zijn vak werkt."En alchemie, ze willen dat ik me ook ga bekwamen in alchemie", zucht hij. "Ik heb een paar boeken gekocht, dat moet maar genoeg zijn." En zo zitten ze vaak samen op de bank en worstelen zich door de taaie materie."Alchemie, dat is toch drankjes maken en zo?", vraagt Éowyn op een dag. "Moet je dat dan ook niet oefenen? Misschien kun je ergens een oude alchemieset op de kop tikken."
"Dat hoeft niet, die heb ik", bromt Demyan. "Erfstuk van mijn moeder, die was er echt een kei in."
"Wat...? Jij bent gek, laat zien!"Hij gaat haar voor naar een klein kamertje boven waar ze nog nooit binnen is geweest.
Verbaasd en vol ontzag kijkt ze rond."Maar dat is toch geweldig!?"
"Ja, geweldig. Maar niks voor mij, dat geroer in een grote ketel en het stinkt als de hel.""Jij bent echt een luie donder", oordeelt Éowyn. "En ik snap je niet. Het lijkt mij juist veel leuker om het werkelijk te proberen. Begin dan gewoon eens met één drankje."
Mopperend loopt Demyan het vertrekje weer in, leest een recept en begint dan. Met dubieus resultaat, even later hangt hij boven de pot.
"Dit bedoel ik", kreunt hij tussen twee kotsbuien door, "dit is echt zo verschrikkelijk goor!""Niet opgeven, terug die kamer in. Tot het lukt."
En dat doet het, op een gegeven moment. Wat toch wel een enorme kick geeft, moet Demyan bekennen.Twee maanden na hun eerste kus en wat daaruit voortvloeide, vertelt Demyan dat hij zijn huis uit moet. "Het is niet van mij, ik mocht er zolang wonen van een vriend die op wereldreis was en nu komt hij terug." Even aarzelt hij en kijkt haar dan verlegen aan. "De vraag is, ga ik iets anders zoeken of kom ik bij jou wonen?"
Ze grinnikt. "Omdat je woonruimte nodig hebt, of omdat je bij me wilt zijn?"
"Omdat ik woonruimte nodig heb. Jou neem ik op de koop toe, hoewel ik ook niet protesteer tegen je kookkunsten."
"Jullie zijn welkom hoor", lacht ze en terwijl ze het zegt voelt ze zich ongelofelijk blij worden.Vanaf het eerste moment is het alsof ze al jaren samenwonen, zo natuurlijk is de overgang, en ook Toermalijn voelt zich meteen thuis.
"Nou is hij er ook vaker niet dan wel", zegt Demyan. "Geen idee waar hij steeds uithangt. Zou me niks verbazen als hij in heel Sunlit Tides buitenechtelijke kinderen heeft rondlopen." Toermalijn is inderdaad een avontuurlijke kat, maar tegelijkertijd duidelijk zeer gehecht aan zijn baasje. Meestal hangt hij hele ochtenden om Demyan heen.Waar Éowyn wel aan moet wennen, is Demyans constante getover. Zo gemakzuchtig als hij is met andere dingen, zo ijverig oefent hij continu zijn magie. Aanvankelijk onder het mom van 'technische klusjes', maar als er in het hele huis werkelijk niets meer te verbeteren valt, staat hij nog te zwaaien. In het luchtledige, zo lijkt het."Kijk je een beetje uit met die stok, waarom moet dat rond etenstijd? Kom zitten, straks raak je mij nog met dat gewapper."
"Gewapper...?", mompelt hij beledigd, "dit zijn hele ingewikkelde oefeningen hoor. En ik raak je niet, ik weet heus wel wat ik doe."
"We gaan eten!""Je bent toch niet bang als ik tover?", vraagt hij op een middag. "Ik doe je echt geen kwaad. Maar het is belangrijk, ik wil de beste worden."
"Waarom wil je zonodig de beste worden? Om je moeder te evenaren?" Hij lacht en Éowyn gaat verder. "Ze zou vast trots op je zijn als ze je kon zien nu. Ben je daarom zo fanatiek?"Een fractie van een seconde aarzelt hij en ontwijkt even haar blik. "Hm hm", bromt hij dan en vervolgt grijnzend: "Ik heb de kantjes er nogal vanaf gelopen vroeger. Ze vond me een nitwit van een tovenaar, ik had al veel verder kunnen zijn."
"Waarom verbaast dat me niet?"
"Weet je dat ik geen idee had wat de impact was van die liefdesvloek?", bekent hij ineens. "Ik had hem net geleerd en was een beetje, nou ja, nogal nijdig op je. Als ik had geweten wat het inhield had ik het nooit gedaan, dat moet je geloven."
"Ouwe koeien", lacht ze en kust hem.Niet lang daarna komt Demyan op een ochtend trots achter haar staan."Kijk wat ik kan. Kijk. Kijk dan!"
"Hm?"
"Ik kan nu ook mezelf reinigen net als jij, tada. En, en, én ik hoef nooit meer te eten, want ik kan toveren dat ik geen honger meer heb. Nou, mevrouw de djinnkokkin, wat denk je daarvan?"
"Dat je nooit meer pannenkoeken hoeft?", vraagt ze plagerig.
"Nou..." Omdat de alchemieset niet in Éowyns kleine strandhuisje past, heeft Demyan die zolang ergens in een container opgeslagen en oefent iedere week in de kringloopwinkel voor elixers. Na enig soebatten krijgt hij Éowyn zo ver een Lama Lift aan te schaffen, zodat hij er niet helemaal op zijn bezem heen hoeft elke keer.Helaas blijkt die manier van reizen ook zijn nadelen te hebben en spuugt de behekste machine hem op een kwade dag als 'Trieste Clown' uit. "Daar kun je wel een paar maanden zoet mee zijn", snikt de cassière, "en ik dus ook. Ga uit mijn buurt!" Ze begint hartverscheurend te huilen en Demyan wandelt in shock naar de alchemieset, waarbij hij tot zijn grote ergernis telkens over zijn eigen voeten struikelt. Hoe gaat hij dit aan Éowyn uitleggen? Die vond dat hele Lama Lift idee vanaf het begin al niks en stelde hem voor een autootje te kopen, als hij dan niet tegen regen kon.Tobberig bladert hij in het dikke boek, in de hoop dat hij een oplossing kan vinden. Even later staat hij tegenover de cassière - die prompt opnieuw in tranen uitbarst - vraagt of ze toevallig rode valeriaan en mandraakwortel in de aanbieding heeft en na een uur mengen en roeren lukt het hem zowaar zichzelf te genezen."Leve de alchemie!", juicht hij. "Anders had ik maanden zo rond moeten lopen en had ik thuis vreselijke ruzie gekregen!"
"Volgens mij is dat roeren in die rare drankjes de enige reden dat jij hierheen komt met de Lama", verklaart de cassière droog, "dus zonder alchemie was je nooit in een Trieste Clown veranderd. Verder nog iets?"
"Ik ga een roze hartje slijpen voor mijn meisje. Kost dat wat?"Romantiek blijkt gratis. Enigszins huiverig stapt Demyan tegen de avond terug in de Lama, gelukkig zonder dramatische effecten ditmaal.Thuis vindt hij Éowyn achter de computer. In werkkleding nog, druk bezig met een spelletje.
"Hou je mond, leid me niet af, mijn schapen liggen in het water. Ik moet even spelen, ik ben hartstikke moe en gestresst en ik kan nog worden opgeroepen ook vannacht. Geen idee wanneer ik moet eten, ik moet eigenlijk naar bed."
"Een goedenavond", lacht Demyan, "waarom laat je mij niet even. Ik tover zo je honger weg, kun je meteen gaan slapen."Hij pakt Toermalijn op, die rond zijn voeten cirkelt, en begint hem te aaien. Éowyn schudt haar hoofd. "No way, geen toverfratsen aan mijn lijf. Ik haal zo even snel iets uit de koelkast. Ik eet het wel koud op."Demyan snuift luidruchtig. "Hoorde je dat goed, Toer? Het vrouwtje wenst geen toverfratsen aan haar lijf. Nee, daar moet je nou niet lullig over gaan doen, dat is best te begrijpen en dat bedoelt ze helemaal niet onaardig. Het vrouwtje heeft er zelf geen enkel probleem mee het baasje in zijn blote kont naar de andere kant van het eiland te toveren, maar zodra het baasje heel hulpvaardig zijn eigen diensten aanbiedt, dan hebben we het over fratsen."Éowyn schatert, roept 'ouwe koeien', sluit de computer af en staat op. "Oké", zegt ze, "oké. Doe maar dan. Voed mij dan maar met magie."
"Echt?", vraagt Demyan een beetje verbouwereerd ineens, zet dan Toermalijn op de grond en doet het. Toch een klein tikje zenuwachtig. "En?", vraagt hij gespannen.
"Perfect, dank je", knikt ze en kruipt in bed.De maanden verstrijken en het wordt winter. Met bloemen op de ramen en nachtelijke sneeuwstormen die ervoor zorgen dat het eiland verandert in een slagroomtaart."Waarom blijf jij niet lekker binnen?", vraagt Éowyn aan Toermalijn, die tegenwoordig net zo graag op haar schoot zit als op die van Demyan. Voor zolang hij daar genoeg zitvlees voor heeft. Meer dan vijf minuten houdt hij het zelden vol, springt dan steevast op de grond en mauwt net zolang tot iemand hem buitenlaat.Op een dag komt Éowyn thuis na een ochtendje snowboarden, waar ze Demyan aantreft die net de laatste hand aan een sneeuwpop legt.
Met een waarschuwende blik kijkt hij haar aan."Wat kom jij doen? Deze sneeuwman is gekomen in vrede, laat hem met rust."Stomverbaasd kijkt ze hem aan, maar begint gemeen te grinniken na zijn verklarende "Linden heeft me er alles over verteld, hoe jullie die arme onschuldige kerels altijd te lijf gaan".
"Laat me hem even fouilleren", grijnst ze. "We zien snel genoeg hoe vredelievend hij is en dan heeft hij niets te vrezen."
Het volgende moment landt er een sneeuwbal tegen haar bovenarm, vergezeld door een ferm "blijf uit zijn buurt, ik sta in voor deze soldaat en zal hem met mijn leven verdedigen!"Er ontstaat een woest sneeuwballengevecht, dat pas eindigt als Éowyn iets te slordig mikt en Demyan laat dubbelklappen.
"Wil jij nog kinderen ooit?", kreunt hij theatraal.Ze giechelt, mompelt iets over 'het zwakke geslacht' en kust hem dan lief. Daarna sneuvelt de sneeuwpop alsnog, maken ze sneeuwengelen en knuffelen om weer warm te worden.Het is in de lente dat Éowyn terugkomt op Demyans opmerking in de sneeuw. Na vriendelijk een aanbod te hebben afgeslagen haar te vergezellen bij haar speciale dansje, heeft hij haar in zijn armen genomen en schuifelen ze tussen de andere stelletjes."Hoe zou je het vinden om vader te worden?", vraagt ze plompverloren, terwijl ze verliefd tegen hem aan hangt.
Verbaasd draait hij haar om. "Heb je... een leuk nieuwtje voor me?" Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht.
"Nee, maar ik ben blij dat je het een leuk nieuwtje noemt. Ik zou het zelf ook leuk vinden namelijk."
"Goh...", is het enige dat hij kan uitbrengen en omarmt haar dan.
Zijn favoriete reactie als hij even geen woorden meer heeft.Daarna hervindt hij zijn stem.
"Ik zou dat heel leuk vinden", zegt hij, en zet dan zijn woorden kracht bij door op de knieën te gaan.