Generatie 9 - deel 7, Levensweg
Intussen verliep het leven in huize Jude en Audrey Kobayne voorspoedig. De kinderen gingen elke dag naar school en maakten braaf hun huiswerk, Jude gaf bijna iedere avond concerten (handtekeningensessies vermeed hij echter) en Audrey had haar handen vol aan de kleuters.Omdat het huis uit zijn voegen begon te barsten, waren er stapelbedden aangeschaft voor de kinderen. De allereerste nacht was natuurlijk reuze spannend. "Ik slaap boven!!", riep Orlando. "Ik ook!", vond Remi. "Okay, dan slaap ik wel onder", zei Wynona. "Dat vind ik eigenlijk wel knus ook." Toen Leander de basisschoolleeftijd bereikte was er nog slechts één bed over, dus die had niks te kiezen.Remi had intussen een leuk spelletje bedacht in bad. Hij was een fantasierijk jongetje, en hij speelde hele onderwateravonturen. Net zolang tot het water koud werd en zijn broers en zus op de deur begonnen te bonken of hij nog lang nodig had, omdat zij wilden douchen.Verder hadden Jude en Audrey, nu de kinderen groter werden en behoefte kregen om lekker buiten te spelen, een deel van de tuin opgeofferd om allerlei speeltoestellen neer te zetten. Een grote treurwilg had moeten wijken voor een speelboom met hut (door Jude eigenhandig in elkaar getimmerd, met hulp van Orlando), er was een waterglijbaan, een zandbak en een hinkelbaan. Overigens waren het niet alleen de kinderen die er gebruik van maakten. "Joehoeoeoeoe!", gilde Jude, en voelde zich weer twintig.En Audrey deed niks liever dan een wandelingetje maken met Siobhán of Benjamin.Natuurlijk was er ook nog plek voor de trampoline. "Mag ik boven komen!?", riep Wynona naar Remi, terwijl Orlando salto's maakte in de lucht. "Tuurlijk! Maar ik was de ridder!", schreeuwde Remi terug. "En ik stond op de uitkijk."Jude, die gehoord had dat Dolf inmiddels getrouwd was en twee dochtertjes had gekregen, besloot op kraambezoek te gaan om eindelijk de mysterieuze Miriam te ontmoeten. Het werd een bezoek dat hij zich nog lang zou heugen. In plaats van hem een hand te geven keek de vampier hem met sluimerende ogen aan. Voordat hij er erg in had schoot ze als een pijl naar voren en voelde hij twee scherpe tanden dwars door zijn jasje heen in zijn arm prikken."Kennelijk ruik je lekker", sprak de bruidegom gemoedelijk, terwijl Jude nog stond bij te komen van de schrik. "En ach, kom op, geef toe dat het bepaald geen onprettige gewaarwording is.""Ik vertrouw haar nog steeds niet", sprak Jude even later met iets te schrille stem, terwijl hij de kleine Jasmijn op zijn arm wiegde. "En nee, ik vond het dus helemaal niet leuk. Ik had er wel in kunnen blijven, ik schrok me wezenloos!"Thuis liep hij meteen door naar de kinderkamer, om iedereen naar bed te sommeren. Dat was altijd een heel gedoe, zeker wanneer sommigen er weer uit kwamen "omdat de baby zo'n lawaai maakt, dan kan ik niet slapen".Audrey was inmiddels ook de veertig gepasseerd. Rond haar ogen zaten kleine kraaienpootjes, maar volgens Jude was ze er alleen maar mooier op geworden.Orlando en Wynona waren tieners. Iedereen prees Wynona's ogen, omdat die zo'n intense kleur hadden. "Die kleur is in mijn familie nog nooit gesignaleerd, hoor", zei Jude. "Maar in de mijne wel", glimlachte Audrey.Wie erg veel op haar moeder leek, was Siobhán, met haar donkerrode haar. Alleen had ze niet mama's bruine kijkers geërfd.Er bestond geen gelukkiger Sim dan Audrey, nu ze haar kinderschare om zich heen verzameld had. En met hetzelfde gemak waarmee ze de luiers van haar jongste verschoonde als die een ongelukje had, gaf ze haar oudste zijn eerste rijlessen.
Die vond dat trouwens best spannend. Met constant piepende remmen kroop hij door Riverview, terwijl zijn moeder aanwijzingen en tips gaf. Wat hem extra nerveus maakte was de paparazzo die constant op een holletje met hen meedraafde.Een paar weken terug was een oudtante van Audrey op bezoek gekomen, en had speciale poppen meegebracht voor de kleintjes. Leander was er inmiddels al wat oud voor, maar Siobhán en Benjamin deden niet anders dan met ze kroelen en praten. Jammer genoeg liet Benjamin die van hem een keer liggen in de supermarkt. Toen Audrey belde om te vragen of hij gevonden was, bleek dat helaas niet het geval."Ach mevrouw", zei de filiaalmanager, "die dingen zijn zó gewild, en ze zijn best moeilijk te bemachtigen. Ik vrees dus dat hij is meegenomen door iemand anders."
Benjamin was natuurlijk ontroostbaar, maar helaas was er niets aan te doen.Op de dag dat Siobhán haar verjaardag vierde, gebeurde er iets wonderlijks. Toen ze Boontje weer tevoorschijn haalde sprong de pop uit haar armen en kwam tot leven!
"Je bent hartstikke gek", zeiden de anderen. "Boontje is nog steeds een gewone lappenpop, hoor. Wij zien verder niks bijzonders aan hem."Maar Siobhán wist beter.Boontje was niet altijd een even aardig vriendje. Zo had hij er veel plezier in Siobhán op onverwachte momenten aan het schrikken te maken en ook was hij een kei in het haar influisteren van valse plannetjes. Daar trok Siobhán zich echter niets van aan. "Ga liever een snack voor me halen", zei ze dan, en dat deed Boontje dan braaf.Nu de kinderen wat groter werden, maakten Jude en Audrey graag gebruik van een gratis korte vakantie die hen werd aangeboden. "Tuurlijk, jullie moeten gaan", zeiden Orlando en Wynona in koor. "Wij passen wel op de kleintjes en als we op school zitten bellen we een babysitter voor Benjamin.Jude en Audrey vonden het toch best spannend, maar ze verheugden zich erg op twee daagjes samen, dus ze vertrokken.
En de tieners maakten hun belofte meer dan waar. Ze zorgden dat er eten op tafel kwam, ze plakten pleisters op gewonde knieën, beslechtten ruzietjes, ze lazen een verhaaltje voor het slapengaan en zorgden dat iedereen op tijd in bed lag. En ze maakten niet eens zo heel veel troep in huis.De volgende ochtend kon Orlando het niet laten. Hij had een geweldige boobytrap gekocht en die wilde hij nu gebruiken.
Hij monteerde hem in de douche en was net op tijd klaar toen Wynona de badkamer in kwam."Wat doe jij hier?", vroeg die. "Moet jij niet ontbijten? Straks ben je te laat op school."
"Oh ja, ik ga al", antwoordde die. "Ga jij maar lekker douchen, hoor."Bevreemd keek Wynona hem aan, haalde toen haar schouders op en stapte in de cabine. Even later klonk er een scherpe kreet vanuit de badkamer.
"Mijn haar!! Zelfs mijn wenkbrauwen zitten onder!! Getver!!! Oóóóóórlááááááááándóóóóóóó!"
Maar die was natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen. Gelukkig liet de kleurspoeling zich weer eenvoudig verwijderen.
"Wacht maar mannetje", dacht Wynona. "Ik krijg jou nog wel."Die dag was spannend voor twee van de Kobaynekinderen. Voor Siobhán was het de allereerste schooldag, en dat was best slikken nu papa en mama er niet waren.
En Orlando was dolgelukkig, omdat Mary Kay na school met hem mee naar huis kwam. Hij had al een paar weken last van rare kriebels als hij haar zag, en nu begon het erop te lijken dat de gevoelens van twee kanten kwamen. Mary Kay was heel blij met het bosje bloemen dat hij speciaal voor haar uit de tuin had geplukt, en toen hij haar uiteindelijk stijf van de zenuwen een eerste kus wilde geven, stond ze dat blozend toe.Nadat ze naar huis was gegaan bracht hij huppelend Benjamin naar bed, en hij vond het niet eens erg dat die tijdens het voorlezen zijn tenen interessanter leek te vinden dan het verhaaltje.De ochtend waarop vader en moeder weer zouden thuiskomen was aangebroken. "Kom", zei Wynona, terwijl ze een fototoestel opstelde op een statief. "We gaan een leuke foto van onzelf maken voor hen!" Nog een ander kind had zijn verjaardag gevierd tijdens hun afwezigheid: ook Remi was nu een tiener."Wij zijn echt hartstikke trots op jullie", zeiden Jude en Audrey 's middags, toen iedereen weer thuis was uit school.
"We weten nu dat we dit met een gerust hart vaker kunnen doen, en dat is heel prettig."