Generatie 21 - deel 20, De reisgenoot






















"Fausto, kom snel, mee naar buiten!", riep Cameron. "Het vuur is geblust en er lijkt geen direct gevaar meer, maar we moeten het zekere voor het onzekere nemen."
Volkomen verwilderd keek hij haar aan, alsof ze een geest was. "Alice, Alice!", schreeuwde hij buiten zinnen. En toen hijgend: "Stop, stop onmiddellijk, stop!"

Vermoeid schudde hij zijn hoofd, rustiger nu. "Nee, er is niemand verder hier, alleen ik."
"Kom met me mee naar buiten, dan loop ik alles nog even voor de zekerheid na."













Hij ging haar voor, door de keukendeur naar de achterkant van het huis, waar een houten paal stond met willekeurig uitstekende stokken. "Dit is een oefenpop, veiliger om mee te beginnen dan een sparringpartner. Ik geef je een demonstratie, dan weet je wat de bedoeling is. Daarna mag je het zelf proberen."








"Niet echt nee", lachte Cameron, "alleen een flirt. Maar daar ga ik niet voor naar Al Simhara." En ineens vertelde ze over de opdrachten die ze kreeg en de avonturen die ze beleefde in de tombes, hoewel ze de mummies wijselijk buiten beschouwing liet. "Het is een ontzettend leuke en spannende manier om de omgeving te leren kennen, en alle historische plekken", besloot ze.
"Had ik maar geld, dan ging ik een keer met je mee", verzuchtte River. "Hoewel, wie zou er dan op die kleine moeten passen. En bovendien vind je het waarschijnlijk veel fijner en vrijer in je eentje."




"Maar er zijn slangen", piepte hij. "En krokodillen."

"Ik hoop niet dat je die rare feestkleding hebt ingepakt", lachte Cameron terwijl ze Daryl een laatste knuffel gaf.
River snoof. "Maak je geen zorgen, alleen mijn deck kaarten en nog wat attribuutjes."



River las er een aantal maar werd afgeleid toen er een paar mannen langs hen heen renden, Cameron vluchtig groetend. "Wat een haast, waar zijn die op weg naartoe?"
"Avonturiers", antwoordde Cameron. "Er zitten hier meer avonturiers dan toeristen. Die logeren in de hotels van Caïro en komen alleen hierheen voor de sfinx en de piramides."

"Wat zie je?", vroeg ze.
"Een schildpad, wat grappig dat die hier gewoon in het wild leven."
"Pas je op voor die python?"

"Rustig", schaterde Cameron, "het is maar een kleintje."
Ze gingen naar het dorp, huurden twee scooters, wipten even bij Youssef langs die enigszins gereserveerd reageerde bij het zien van haar mannelijke reisgenoot maar wel belangstellend informeerde of haar probleempje al was opgelost.
"Ja hoor", straalde Cameron, "je tip werkte, hartelijk dank nog.""Wat bedoelde hij daar precies mee, welk probleempje had je en is nu opgelost?", vroeg River toen ze een half uurtje later bij de grote piramide kwamen en van hun scooters stapten.
"Oh, niks, dat vertel ik nog wel een keertje. Lang verhaal", pareerde Cameron de vraag handig. "Luister, ik moet naar binnen, hier is mijn volgende opdracht. Ik stel voor dat we afscheid nemen en elkaar weer zien als ik heb gevonden wat ik zoek."

"Ja."
"Ok..., tot later dan. Veel succes."






Ze liep nu al bijna een uur met beelden te schuiven.

"Ik kom je helpen", zei hij schaapachtig, terwijl hij een beetje schichtig om zich heen keek. "Zeg, die skeletten in het portaal...?"
"Ja, die zullen wel echt zijn. Geen idee, ik sta er maar niet teveel bij stil. Maar luister eens, als je echt wilt helpen dan heb je wel wat noodzakelijke dingen nodig om hier te overleven. Heb je daaraan gedacht?"
"Ja, voedsel en water heb ik, volgens die kerel in het dorp was dat genoeg."
"Hoe wil je hier de nacht gaan doorbrengen?"
"De... nacht?"
Meerdere nachten, zo lang gaat het wel duren ja. Hij dacht natuurlijk dat je als beginneling met een korte opdracht zou beginnen."
"Hoe doe jij dat dan?"
"Ik heb een slaapzak en een tent. Nou ja, die kunnen we wel delen, ik rits hem wel open en dan gebruiken we hem als deken, blijf maar. Je kunt me meteen helpen door dat gat daar te onderzoeken dat zojuist tevoorschijn is gekomen."

"Kom je helpen of zeuren?"



