Generatie 21 - deel 20, De reisgenoot
De maanden verstreken. Cameron oefende met de slang (hoewel er verbetering in zat, durfde ze de koningscobra nog steeds niet aan), River deed af en toe in de achtertuin een halfslachtige poging aan zijn goochelaarscarrière te werken, Naomi en Emilio voerden continu lawaaiig strijd met hun recalcitrante tienerdochter, Mary Lynn trok in bij Dominique waardoor er opnieuw een woning leeg kwam te staan en de kleine Daryl groeide als kool en ontwikkelde zich tot een slim doch temperamentvol peutertje.
Verder liep Cameron op een avond Fausto puur toevallig tegen het lijf, maar die ontmoeting verliep vrij kil. Hij was verwikkeld in een vervelende woordenwisseling met ex-huurders en hulpvaardig schoot ze hem te hulp door uit te roepen dat ze hem zo'n tijd niet gezien had en vervolgens vriendelijk te informeren hoe het met hem ging. Haar vroegere buren keken haar even vernietigend aan en liepen toen geïrriteerd weg.
Als Fausto het al waardeerde dat ze hem uit een onprettige conversatie had bevrijd, dan liet hij dat niet merken. Hij glimlachte beleefd, antwoordde dat hij het prima maakte maar toonde verder niet de tekenen van herkenning die je zou verwachten van iemand met wie je na een romantisch dinertje innig hebt staan zoenen. Kennelijk had het op haar meer impact gehad dan op hem, wat waarschijnlijk ook verklaarde waarom hij nooit meer contact had gezocht.Een paar dagen later zag ze hem opnieuw en ditmaal was de gelegenheid nogal opzienbarend. Er kwam een melding binnen van een grote brand in 'het kasteel'. Iedereen wist meteen welk kasteel bedoeld werd, want het lag op een zeer prominente plek en torende majestueus boven Cielo Insolar uit. Waar je ook vandaan kwam, vanaf bijna elke plek kon je het op de heuvel zien liggen. Toen Cameron met de wagen naderde, zag ze direct dat het foute boel was. De vlammen sloegen bulderend uit meerdere ramen en toen ze uitstapte hoorde ze schreeuwen. Haast was geboden.
Het kostte enorm veel moeite maar uiteindelijk lukte het haar alle brandhaarden onder controle te krijgen en rende ze de binnenplaats op om de bron van het ijselijke geschreeuw te traceren. Het leek uit een van de torens te komen. Zonder aarzelen sloeg ze de deur in die hermetisch op slot bleek te zitten en stormde naar boven.
Op de bovenste verdieping trof ze een man aan die volkomen in paniek en moeilijk tot bedaren te brengen was. Toen hij zich omdraaide, herkende ze hem pas."Fausto, kom snel, mee naar buiten!", riep Cameron. "Het vuur is geblust en er lijkt geen direct gevaar meer, maar we moeten het zekere voor het onzekere nemen."
Volkomen verwilderd keek hij haar aan, alsof ze een geest was. "Alice, Alice!", schreeuwde hij buiten zinnen. En toen hijgend: "Stop, stop onmiddellijk, stop!"
"Fausto, je moet kalmeren", beval Cameron op luide en besliste toon, "er is geen direct gevaar meer. Wie is Alice? Is ze hier in dit gebouw? Waar?"Vermoeid schudde hij zijn hoofd, rustiger nu. "Nee, er is niemand verder hier, alleen ik."
"Kom met me mee naar buiten, dan loop ik alles nog even voor de zekerheid na."
Pas toen ze het terras weer op liep zag ze het. Ver in de zee lag vaag als een grillige schaduw het mysterieuze eiland. Verbeten keek ze ernaar. Er was iets niet in de haak, dat voelde ze. Als ze maar eens een manier kon verzinnen om erheen te gaan en poolshoogte te nemen wanneer het opdoemde.Op datzelfde moment trok er ineens een mist omhoog en slokte de silhouet op.
En wederom werd Cameron verzocht zich op het gemeentehuis te melden, ditmaal voor een medaille. Ze vond het vervelend worden, alsof wat ze deed extra lof verdiende. Dat gevoel had ze zelf helemaal niet, ze deed gewoon haar werk en ze deed het met liefde en toewijding. Ze stapte in haar auto en besloot toen in een opwelling de tuinslang in de dierenwinkel te gaan verruilen voor de cobra. Het werd tijd dat ze eens korte metten ging maken met die verdomde vloek, die steeds zwaarder begon te wegen op haar gemoed.
Thuis gooide ze de medaille in een kledingla, deed de cobra in de mand en pakte de pungi. Ze was inmiddels zo bedreven in het spel, dat het niet lang duurde voordat de slang verscheen en begon mee te bewegen met de bewegingen van de fluit. En toen, zonder erbij na te denken, wenkte Cameron de cobra en boog zich naar voren.
Onmiddellijk voelde ze het effect. Alsof een zwarte mist omhoog trok en haar hart bevrijd werd. Ze wist dat de vloek was opgeheven op dezelfde instinctieve manier als ze destijds had geweten dat hij over haar was uitgeroepen. Youssef had gelijk gehad, ze was hem innig dankbaar. En er nu meer dan ooit op gebrand dat dit nooit meer zou gebeuren.
Een week later was ze in Monte Vista terwijl River thuis op Daryl paste. Ze had hem niets verteld over de vloek, hij was zo'n schijtlaars. Ze wilde niet het risico lopen dat hij haar uit angst voor wat er kon gebeuren niet meer naar Egypte zou willen laten gaan. Ze haatte het toe te geven, maar ze was afhankelijk van hem als babysitter. Dat klonk vreselijk egoïstisch en dat was het waarschijnlijk ook, maar tegelijkertijd merkte ze dat de zorg voor haar zoontje hem ook een doel gaf en een gevoel van eigenwaarde. In die zin hadden ze allebei baat bij deze overeenkomst. En voor Daryl was het goed dat er een man in zijn leventje was. Een man die bijzonder op hem gesteld was.
In Monte Vista was het herfst. Ze logeerde zoals gewoonlijk bij haar opa en oma en meteen de volgende dag stond ze bij haar overgrootouders op de stoep. Die bewoonden een enorm familiehuis - opa Silas was er opgegroeid, evenals zijn vader ooit in een lang vervlogen verleden - en Cameron was met name op hem bijzonder gesteld. Hij was een oude djinn die zacht mummelend door het leven schuifelde. Een beroemd schilder in zijn hoogtijdagen, maar tegenwoordig schilderde hij louter nog voor de lol. Wat neerkwam op het eindeloos maken van portretten van haar overgrootmoeder, die hij aanbad. Een dromerige, ongrijpbare elf die jonger oogde dan zijzelf en met wie ze het moeilijk vond contact te krijgen, hoewel ze het beiden wel probeerden.
Na thee te hebben gedronken en daarna een tijdje in de huiskamer te hebben gewacht, liep ze het atelier in. Zelf was ze volstrekt niet artistiek, maar ze vond het heerlijk toe te kijken en te zien hoe met groot vakmanschap en ogenschijnlijk gemak een herkenbaar gezicht op het doek verscheen.
Na een kwartiertje zette Silas zijn kwast in de terpentine. "Je hebt je sportkleding bij je hoop ik?", zei hij. "Kom maar mee naar de tuin, dan beginnen we met de les."Hij ging haar voor, door de keukendeur naar de achterkant van het huis, waar een houten paal stond met willekeurig uitstekende stokken. "Dit is een oefenpop, veiliger om mee te beginnen dan een sparringpartner. Ik geef je een demonstratie, dan weet je wat de bedoeling is. Daarna mag je het zelf proberen."
Het zag er behoorlijk spectaculair uit, die oude, ogenschijnlijk breekbare man die ineens als een bliksemschicht rond de paal danste en door de lucht vloog. Maar Cameron had niet het idee dat ze het hem niet kon nadoen. Dat bleek echter nogal tegen te vallen.
Een aantal dagen kreeg ze les en tegen die tijd was ze zo enthousiast, dat ze vastbesloten was via internet uit te zoeken of ze ergens zo'n vechtpop kon bestellen. Niet dat ze er ook maar iets van kon, ze had alleen nog maar kennisgemaakt met de basisprincipes, maar daar wilde ze graag verandering in brengen.Zodra ze thuiskwam liet ze River weten dat ze heel graag weer naar Egypte wilde en vroeg of hij dan weer op Daryl kon passen.
"Ja, natuurlijk, dat is toch de afspraak? Ik ben wel nieuwsgierig wat je nou telkens naar dezelfde plek trekt trouwens. Heb je daar soms een vriendje zitten?""Niet echt nee", lachte Cameron, "alleen een flirt. Maar daar ga ik niet voor naar Al Simhara." En ineens vertelde ze over de opdrachten die ze kreeg en de avonturen die ze beleefde in de tombes, hoewel ze de mummies wijselijk buiten beschouwing liet. "Het is een ontzettend leuke en spannende manier om de omgeving te leren kennen, en alle historische plekken", besloot ze.
"Had ik maar geld, dan ging ik een keer met je mee", verzuchtte River. "Hoewel, wie zou er dan op die kleine moeten passen. En bovendien vind je het waarschijnlijk veel fijner en vrijer in je eentje."
Cameron zei niets maar ging zich aankleden. Een kwartier later kwam ze gedag zeggen om naar haar werk te gaan en terwijl ze naar buiten liep, voegde ze er tussen neus en lippen aan toe: "Weet je, ik heb nagedacht en eigenlijk is het helemaal niet zo'n gek idee. Je staat altijd voor me klaar zonder er ooit iets tegenover te verwachten, door jou kan ik nog steeds doen wat ik wil en weet ik dat Daryl in goede handen is. Ik moet nog even aan Naomi vragen of ze het ziet zitten, maar als zij dit keer op hem zou willen passen, dan doe ik je de reis cadeau en gaan we samen."
Niet alleen wilde Naomi het best doen, ze vond het heerlijk. Het was nooit een bewuste keuze geweest dat Mariposa altijd enig kind was gebleven, ze was dol op kinderen. En Daryl vond ze een schatje, ze verheugde zich erop hem twee weken onder haar hoede en helemaal voor zichzelf te hebben.
Vervolgens moest zowaar River nog overtuigd worden. Eerst omdat hij het stom vond dat zij alles wilde betalen, wat een beetje vreemd was omdat hij er tot dusver nooit problemen mee had gehad dat ze zijn huisvesting voor haar rekening nam en ook zorgde dat zijn koelkast gevuld bleef. Daarna kwam de aap uit de mouw: hij vond het allemaal toch een beetje griezelig klinken, die donkere tombes met onverwachte verrassingen als vuurvallen en ongedierte."Je hoeft toch niet mee de tombes in? Als jij het leuk vindt wat rond te crossen op een scooter en tempels te bezoeken of mensen te ontmoeten dan doe je dat toch? Er blijft genoeg tijd over om ook samen dingen te doen.""Maar er zijn slangen", piepte hij. "En krokodillen."
Uiteindelijk lukte het haar hem te overreden, waarschijnlijk klonk het toch wel erg aantrekkelijk er eens tussenuit te zijn. "En misschien kan ik daar ook nog een centje bijverdienen met mijn goocheltrucs.""Ik hoop niet dat je die rare feestkleding hebt ingepakt", lachte Cameron terwijl ze Daryl een laatste knuffel gaf.
River snoof. "Maak je geen zorgen, alleen mijn deck kaarten en nog wat attribuutjes."
Anderhalve dag later liepen ze het kamp binnen waar Cameron zich inmiddels helemaal thuis voelde. "We zijn er, het basiskamp waar ik meestal slaap", zei ze opgetogen. "Kijk, dit is het bord waarop de plaatselijke bevolking die oproepjes hangt waar ik het over had."River las er een aantal maar werd afgeleid toen er een paar mannen langs hen heen renden, Cameron vluchtig groetend. "Wat een haast, waar zijn die op weg naartoe?"
"Avonturiers", antwoordde Cameron. "Er zitten hier meer avonturiers dan toeristen. Die logeren in de hotels van Caïro en komen alleen hierheen voor de sfinx en de piramides."
Ze legden hun spullen in een van de tenten en daarna wilde Cameron zich even opfrissen voordat ze hem het dorp liet zien. Toen ze weer uit de douche stapte, trof ze River voorovergebogen bij een struik aan, kennelijk iets bestuderend."Wat zie je?", vroeg ze.
"Een schildpad, wat grappig dat die hier gewoon in het wild leven."
"Pas je op voor die python?"
Met een schreeuw sprong River opzij."Rustig", schaterde Cameron, "het is maar een kleintje."
Ze gingen naar het dorp, huurden twee scooters, wipten even bij Youssef langs die enigszins gereserveerd reageerde bij het zien van haar mannelijke reisgenoot maar wel belangstellend informeerde of haar probleempje al was opgelost.
"Ja hoor", straalde Cameron, "je tip werkte, hartelijk dank nog.""Wat bedoelde hij daar precies mee, welk probleempje had je en is nu opgelost?", vroeg River toen ze een half uurtje later bij de grote piramide kwamen en van hun scooters stapten.
"Oh, niks, dat vertel ik nog wel een keertje. Lang verhaal", pareerde Cameron de vraag handig. "Luister, ik moet naar binnen, hier is mijn volgende opdracht. Ik stel voor dat we afscheid nemen en elkaar weer zien als ik heb gevonden wat ik zoek."
"Weet je zeker dat je naar binnen gaat?""Ja."
"Ok..., tot later dan. Veel succes."
River reed terug naar het dorp, waar hij meteen een winkel binnenging die survivalspullen verkocht. Hij baalde dat hij zo'n schijtlijster was, wat kon er nou helemaal gebeuren in zo'n tombe. En nou liep hij hier stromeloos buiten in zijn eentje, terwijl hij op ditzelfde moment samen met Cameron zou kunnen zijn als hij maar iets meer moed had. Onderweg had hij besloten dat hij die moed maar gewoon moest zien te verzamelen, maar hij begreep dat hij niet zo onvoorbereid achter haar aan kon. Hij kocht dus op advies van de winkelier een jack, een paar stevige schoenen, gedroogd voedsel en water en liep toen terug naar zijn scooter.
Cameron was intussen de piramide binnengedrongen waar ze meteen aan de slag kon.Ze liep nu al bijna een uur met beelden te schuiven.
Verbaasd keek ze op toen ineens River binnen kwam wandelen."Ik kom je helpen", zei hij schaapachtig, terwijl hij een beetje schichtig om zich heen keek. "Zeg, die skeletten in het portaal...?"
"Ja, die zullen wel echt zijn. Geen idee, ik sta er maar niet teveel bij stil. Maar luister eens, als je echt wilt helpen dan heb je wel wat noodzakelijke dingen nodig om hier te overleven. Heb je daaraan gedacht?"
"Ja, voedsel en water heb ik, volgens die kerel in het dorp was dat genoeg."
"Hoe wil je hier de nacht gaan doorbrengen?"
"De... nacht?"
Meerdere nachten, zo lang gaat het wel duren ja. Hij dacht natuurlijk dat je als beginneling met een korte opdracht zou beginnen."
"Hoe doe jij dat dan?"
"Ik heb een slaapzak en een tent. Nou ja, die kunnen we wel delen, ik rits hem wel open en dan gebruiken we hem als deken, blijf maar. Je kunt me meteen helpen door dat gat daar te onderzoeken dat zojuist tevoorschijn is gekomen."
"Moet ik mijn hand daarin steken...?""Kom je helpen of zeuren?"
