Lance's Lot - deel 14, Plan B
Zodra ze bij de boerderij aankomen, parkeert Phoebe de auto en neemt Columbine van hem over.
Lance zou wel naar huis willen, maar hij is werkelijk dood- en doodmoe en verlangt eigenlijk vooral naar een bed. Hij wandelt dus in het donker achter haar aan en vraagt binnen bedeesd of hij misschien kan blijven slapen.Vriendelijk kijkt ze hem aan en zegt dat hij de slaapkamer 'als je boven komt aan je rechterhand' wel kan nemen.
Dankbaar schuift Lance tussen de lakens en valt als een blok in slaap, terwijl Phoebe hun dochter in haar bedje legt en dan in het eenpersoonsbed kruipt dat in de babykamer staat.De volgende ochtend wordt hij gewekt door de zon die zijn kamer in schijnt en de gezellige geur van versgebakken wafels. En het driftige gekrijs van een pasgeboren baby'tje dat door de muur dringt. Ze mag dan klein zijn en uitermate breekbaar ogen, met haar longetjes is niets mis.Nadat hij het wurm een flesje heeft gevoerd dat in een warmer klaarstond, legt hij haar voorzichtig terug in haar ledikantje en gaat naar beneden. Even later zit hij op de veranda achter een heerlijk ontbijtje en geniet van het weer, de buitenlucht, het zachte geruis van een nabije waterval en het uitzicht op Bridgeport heel in de verte. Phoebe heeft hij nog niet gezien, die is waarschijnlijk ergens ijverig bezig.En heel even wordt hij overvallen door een gevoel van warmte en huiselijkheid. Geborgenheid. Een man, een vrouw, hun kindje en de rust van deze prachtige boerderij. Zo normaal en vanzelfsprekend, maar voor hem zo onbekend. En onbereikbaar, door wie hij is en hoe hij op deze wereld is gezet.Als hij zijn wafels op heeft, staat hij op om de boel even af te wassen en gaat dan zijn gastvrouw zoeken.
Hij vind haar aan de andere kant van het huis achter een schildersezel."Ik heb Columbine gevoed", zegt hij. "Ze huilde."
"Ja, dat dacht ik al", antwoordt ze zonder van haar werk op te kijken. "Ik wilde net naar boven komen, toen ze ineens stil werd en ik je tegen haar hoorde praten. Dank je."
"Nou ja, 'dank je', zo gek is dat toch niet?", sputtert hij, "ze is immers mijn dochter?"Ze haalt haar kwast van het doek en kijkt hem een moment licht geamuseerd aan.
"Dat is waar, ze is je dochter", zegt ze dan na een kleine pauze en gaat weer verder.
Nog heel even blijft Lance toekijken, maar dan heeft hij alweer genoeg van het gezinsleven en kondigt hij aan dat hij terug naar huis gaat."In de schuur staat een oude fiets die je wel mag lenen", biedt ze aan. "Dan hoef je dat hele eind niet te lopen. Ik kom hem later wel weer ophalen. Ik zou je wel willen brengen, maar ik kan die kleine niet alleen laten."
Lance zegt dat hij het begrijpt, vindt de fiets en vertrekt. Op het moment dat hij wegrijdt betrekt de lucht en begint het te hozen.Zodra hij in de stad aankomt, rijdt hij meteen door naar de supermarkt om te checken of zijn lot nog iets heeft opgeleverd en botst op de stoep tegen Belisama aan. Ze is zowaar in voor een praatje dus ze kwebbelen wat en daarna hoort hij binnen dat die 10 simoleons helaas voor de zoveelste keer verspild zijn geweest. Zo wordt het nooit wat natuurlijk! Geërgerd stampt hij naar huis, Phoebe's fiets achterlatend bij de winkel.De volgende dag blijkt het gevroren te hebben, maar ondanks de plotselinge kou zet Lance zijn plan door weer eens op stenenjacht te gaan met zijn dingenzoeker. Het levert allemaal best aardig wat op, maar beslist niet genoeg om die kavel te kunnen kopen. Het is om moedeloos van te worden. Misschien moet hij toch maar eens gaan overwegen een baan te nemen, dus overweegt hij dat even en veegt het rare idee daarna snel weer van tafel. Er moeten minder arbeidsintensieve en vooral vrijheidsbeperkende manieren zijn om aan wat geld te komen.Hij knoopt een praatje aan met ene Elspeth, die zich nieuwsgierig afvroeg waarom hij stenen liep te rapen, en gaat dan even langs huis om zich om te kleden. Hij heeft wel weer eens zin om uit te gaan en te kijken wat deze stad nog meer voor aardige tenten heeft.
Dat blijken vooral yuppenclubs te zijn, met kinderachtige verzinsels die yuppen ongetwijfeld reuze gewichtig zullen vinden onder elkaar en die hem ook een poosje vermaken, maar het is er zo uitgestorven verder dat hij maar weer opstapt. Net op het moment dat zowel Belisama arriveert als die Elspeth, maar dat vindt Lance te lastig. Als een jager die twee hertjes tegelijkertijd voor zijn loop krijgt, dat schept maar verwarring en onrust. De barjuffrouw is trouwens ook best leuk.Als hij de lift wil nemen, stapt daar net Polly Maloney naar buiten. Niet als hotdog dit keer, maar met haar sluike haar treurig en onverzorgd langs haar tobberige gezichtje en haar tengere lijf in een door de motten aangevreten jas van nepbont.Als hij ziet hoe ze onverbiddelijk wordt geweigerd door de uitsmijter besluit hij haar thuis uit te nodigen voor een kommetje soep. Dat ze daarvoor achterop zijn fiets moet springen vindt ze geen probleem en ook niet dat de soep helaas koud is 'vanwege een ongelukje met mijn fornuis'. En als Lance daarna bewijst dat je het ook prima warm en gezellig kunt hebben zonder veel middelen, kunnen we concluderen dat deze koude herfstdag al met al een heel geslaagde afloop heeft gekregen.Wanneer ze de volgende ochtend echter zijn wc-pot volkotst, lijkt hem de tijd gekomen dat hun wegen zich weer scheiden.
Ook al veegt ze dan keurig alle spetters van zijn tegels. En dat is maar goed, want diezelfde middag wordt er gebeld en meldt Elspeth zich geheel uit eigen beweging via de intercom. Lance begint zich een dikke spin te voelen, die rustig in zijn web afwacht welk meisje zich nu weer komt aanbieden. Want jawel, zo makkelijk gaat dat tegenwoordig.De yuppenclubs vond Lance geen succes, dus probeert hij eens een tent die zichzelf adverteert als 'Sports Bar'. Niet dat Lance nou direct zo sportief is - de lichaamsbeweging die hij geniet is puur noodzakelijk omdat hij geen auto heeft - maar dat geldt gelukkig ook voor de andere stamgasten.
De sportbeleving beperkt zich tot drie grote televisieschermen in een hoek, waar fanatiek voetbal- en basketbalwedstrijden gevolgd worden. En zelfs dat interesseert Lance niet. Liever kruipt hij achter de bar om een centje bij te verdienen en met gelijkgestemden wat te bomen over de dingen des levens.En soms niet te bomen over de dingen des levens, als zijn klanten nogal langdradig uit hun nek lullen of de naar binnen gehesen cocktails wat al teveel druk beginnen uit te oefenen op hun verstaanbaarheid en het niveau van de conversatie.Omdat het buiten nu echt definitief kouder wordt en de winter is ingezet, wordt het tijd zich weer in wat warmer kleren te steken. Zijn loodzware vetlederen jas heeft hij ergens in een prullenbak gepropt omdat die verschrikkelijk stonk en het jackje dat een verstrooide klant per ongeluk aan de kapstok in Quakkelsteins Café had laten hangen, is niet warm genoeg zodra het kwik onder nul gaat.Hij boft. Tussen de tweedehands jassen ontdekt hij al snel een gewatteerd windjack, precies zijn maat, en snel rekent hij af.
"Snap je dat nou, een prima jas! Wie doet nou zoiets weg!?", vraagt hij aan de verkoopster.
"Die kleur en dat patroon is van vorig seizoen", antwoordt die nuffig. "De meeste mensen willen daar niet meer in gezien worden."Lance heeft er volstrekt geen problemen mee in mode van het vorige seizoen gezien te worden. Hij besluit dat bij zo'n dure jas een wat fatsoenlijker look hoort, dus trekt hij buiten de elastiekjes uit zijn haren en stopt die in zijn zak. Even overweegt hij er een kappersbezoek aan vast te plakken, maar eigenlijk vindt hij het zonde daar geld aan uit te geven.Op dat moment wordt hij gebeld door Phoebe, die hem uitnodigt naar de Voorspoedkamer te komen, de chique nachtclub waar hij nog steeds niet achter de bar mag. Beneden in de hal heeft hij eerst een kleine aanvaring met Polly, die zijn kind zegt te dragen en hem ervan beschuldigt dat hij beter had moeten uitkijken. Wat natuurlijk onzin is want dan had ze zelf maar moeten uitkijken."Het wordt vast een lieverdje", sust hij. Hij snapt niet wat ze zeurt, zo heeft ze tenminste wat gezelschap straks in die kale kelder waar ze woont. "Ik heb alleen helaas geen geld om jullie te onderhouden."
"Ik ook niet", zegt ze treurig en dat vindt Lance dan toch wel zielig.Gelukkig mag Polly de luxe nachtclub niet in en gaat weg, waarna Lance de lift neemt en even later bij Phoebe gaat staan.
"Alles goed met..." Hij weet het niet meer, een moeilijke naam.
"Columbine", antwoordt Phoebe, "ja hoor. Ze is net drie geworden en een heel lief meisje. Maar ik vind het eigenlijk ongezellig voor haar dat ze alleen is, als enig kind. We wonen zo afgelegen, als ze straks ouder wordt heeft ze niemand om mee te spelen."Even later weet Lance waarom hij vanavond is uitgenodigd: Phoebe wil heel graag een zusje of broertje voor haar dochtertje en ze is daar zeer beslist in. Dus wie is Lance dan om bezwaar te maken?Dat windjack blijkt al snel van onschatbare waarde, want Lance heeft geen zin in hoge stookkosten. Dat hij geen maaltijden kan opwarmen, begint hem echter wel tegen te staan en eigenlijk is hij onderhand dit hele ongezellige huis wel een beetje zat. Hij zou wel eens willen informeren hoe duur die kavel nu precies is, die een tijdje terug in de krant heeft gestaan. Per slot van rekening staat er niks op, wellicht valt het enorm mee. Of hij nou hier zit te kreperen op een houten stoel en een bank vol kapotte springveren, of op een stukje land in een hutje of zo, dat maakt niet zo heel veel uit. Bovendien heeft hij voldoende logeeradresjes om de winter een beetje leuk door te komen.Voordat hij bij de makelaardij langsgaat, besluit hij eerst met Aria te gaan praten. Die is stinkend rijk met haar carrière bij de opera, misschien lukt het hem een kleine lening bij haar te regelen.Lila is inmiddels een recalcitrante puber, die het constant met haar moeder aan de stok heeft over haar huiswerk. Allereerst lijkt het Lance dus tactisch om zijn potentiële weldoenster een beetje te steunen, door een vaderlijke preek af te steken over verantwoordelijkheid en het belang van een diploma.Helaas valt dat niet helemaal zoals hij hoopte.
Aria verklaart afgemeten dat hij zich beter met zijn eigen zaken kan bemoeien en Lila volstaat met een: "Heb jij eigenlijk diploma's?"
Omdat dat laatste niet het geval is, besluit hij dat hij beter van onderwerp kan veranderen.Hij schetst in een paar goed ingestudeerde zinnen zijn armzalige bestaan in een kille, onpersoonlijke flat en weidt dan bevlogen uit over zijn droom en de schoonheid van Bridgeport aan zijn voeten."Een villa", zeg Aria droog. "Jij een villa. Man, je kan nog niet eens een fatsoenlijke tent bekostigen."
"Als ik nou maar eerst dat stukje land kan kopen", werpt Lance tegen. 'Dan komt de rest vanzelf.'
"Nee Lance, de rest komt niet vanzelf, voor de rest moet je je best doen. Werken bijvoorbeeld."Lance valt stil, het gesprek verloopt niet helemaal zoals hij gepland had.Als hij opstaat om weg te gaan, graait Aria in haar zak. "Hier", zegt ze. "Ik wil je ook niet met lege handen wegsturen."
"Goh, dank je, 10 simoleons", zegt Lance mismoedig. "Kan ik toch mooi een lot voor kopen."
"Precies", antwoordt Aria. "En wie weet wordt dat wel het lot dat je een miljoen gaat opleveren."Lance zucht, stopt het briefje in zijn portemonnee en vertrekt.Hij brengt zijn fiets thuis en neemt dan een taxi. Want ook al is zijn bezoekje aan Aria teleurstellend verlopen, hij had natuurlijk wel ingecalculeerd dat het zo kon gaan en Plan B ligt dus al klaar. Een half uur later wordt hij afgezet bij de villa van Sugar Bijou, waar totale duisternis heerst. Prima, er is dus niemand thuis. Precies waar hij op hoopte.Waar hij al van uitging, blijkt te kloppen: Tom Wordy is veel te zuinig op zijn kanariegele sportwagen om hem bloot te stellen aan de winterse elementen en strooizout, dus hij staat veilig in de garage te wachten tot het weer lente wordt.
Lance zou wel naar huis willen, maar hij is werkelijk dood- en doodmoe en verlangt eigenlijk vooral naar een bed. Hij wandelt dus in het donker achter haar aan en vraagt binnen bedeesd of hij misschien kan blijven slapen.Vriendelijk kijkt ze hem aan en zegt dat hij de slaapkamer 'als je boven komt aan je rechterhand' wel kan nemen.
Dankbaar schuift Lance tussen de lakens en valt als een blok in slaap, terwijl Phoebe hun dochter in haar bedje legt en dan in het eenpersoonsbed kruipt dat in de babykamer staat.De volgende ochtend wordt hij gewekt door de zon die zijn kamer in schijnt en de gezellige geur van versgebakken wafels. En het driftige gekrijs van een pasgeboren baby'tje dat door de muur dringt. Ze mag dan klein zijn en uitermate breekbaar ogen, met haar longetjes is niets mis.Nadat hij het wurm een flesje heeft gevoerd dat in een warmer klaarstond, legt hij haar voorzichtig terug in haar ledikantje en gaat naar beneden. Even later zit hij op de veranda achter een heerlijk ontbijtje en geniet van het weer, de buitenlucht, het zachte geruis van een nabije waterval en het uitzicht op Bridgeport heel in de verte. Phoebe heeft hij nog niet gezien, die is waarschijnlijk ergens ijverig bezig.En heel even wordt hij overvallen door een gevoel van warmte en huiselijkheid. Geborgenheid. Een man, een vrouw, hun kindje en de rust van deze prachtige boerderij. Zo normaal en vanzelfsprekend, maar voor hem zo onbekend. En onbereikbaar, door wie hij is en hoe hij op deze wereld is gezet.Als hij zijn wafels op heeft, staat hij op om de boel even af te wassen en gaat dan zijn gastvrouw zoeken.
Hij vind haar aan de andere kant van het huis achter een schildersezel."Ik heb Columbine gevoed", zegt hij. "Ze huilde."
"Ja, dat dacht ik al", antwoordt ze zonder van haar werk op te kijken. "Ik wilde net naar boven komen, toen ze ineens stil werd en ik je tegen haar hoorde praten. Dank je."
"Nou ja, 'dank je', zo gek is dat toch niet?", sputtert hij, "ze is immers mijn dochter?"Ze haalt haar kwast van het doek en kijkt hem een moment licht geamuseerd aan.
"Dat is waar, ze is je dochter", zegt ze dan na een kleine pauze en gaat weer verder.
Nog heel even blijft Lance toekijken, maar dan heeft hij alweer genoeg van het gezinsleven en kondigt hij aan dat hij terug naar huis gaat."In de schuur staat een oude fiets die je wel mag lenen", biedt ze aan. "Dan hoef je dat hele eind niet te lopen. Ik kom hem later wel weer ophalen. Ik zou je wel willen brengen, maar ik kan die kleine niet alleen laten."
Lance zegt dat hij het begrijpt, vindt de fiets en vertrekt. Op het moment dat hij wegrijdt betrekt de lucht en begint het te hozen.Zodra hij in de stad aankomt, rijdt hij meteen door naar de supermarkt om te checken of zijn lot nog iets heeft opgeleverd en botst op de stoep tegen Belisama aan. Ze is zowaar in voor een praatje dus ze kwebbelen wat en daarna hoort hij binnen dat die 10 simoleons helaas voor de zoveelste keer verspild zijn geweest. Zo wordt het nooit wat natuurlijk! Geërgerd stampt hij naar huis, Phoebe's fiets achterlatend bij de winkel.De volgende dag blijkt het gevroren te hebben, maar ondanks de plotselinge kou zet Lance zijn plan door weer eens op stenenjacht te gaan met zijn dingenzoeker. Het levert allemaal best aardig wat op, maar beslist niet genoeg om die kavel te kunnen kopen. Het is om moedeloos van te worden. Misschien moet hij toch maar eens gaan overwegen een baan te nemen, dus overweegt hij dat even en veegt het rare idee daarna snel weer van tafel. Er moeten minder arbeidsintensieve en vooral vrijheidsbeperkende manieren zijn om aan wat geld te komen.Hij knoopt een praatje aan met ene Elspeth, die zich nieuwsgierig afvroeg waarom hij stenen liep te rapen, en gaat dan even langs huis om zich om te kleden. Hij heeft wel weer eens zin om uit te gaan en te kijken wat deze stad nog meer voor aardige tenten heeft.
Dat blijken vooral yuppenclubs te zijn, met kinderachtige verzinsels die yuppen ongetwijfeld reuze gewichtig zullen vinden onder elkaar en die hem ook een poosje vermaken, maar het is er zo uitgestorven verder dat hij maar weer opstapt. Net op het moment dat zowel Belisama arriveert als die Elspeth, maar dat vindt Lance te lastig. Als een jager die twee hertjes tegelijkertijd voor zijn loop krijgt, dat schept maar verwarring en onrust. De barjuffrouw is trouwens ook best leuk.Als hij de lift wil nemen, stapt daar net Polly Maloney naar buiten. Niet als hotdog dit keer, maar met haar sluike haar treurig en onverzorgd langs haar tobberige gezichtje en haar tengere lijf in een door de motten aangevreten jas van nepbont.Als hij ziet hoe ze onverbiddelijk wordt geweigerd door de uitsmijter besluit hij haar thuis uit te nodigen voor een kommetje soep. Dat ze daarvoor achterop zijn fiets moet springen vindt ze geen probleem en ook niet dat de soep helaas koud is 'vanwege een ongelukje met mijn fornuis'. En als Lance daarna bewijst dat je het ook prima warm en gezellig kunt hebben zonder veel middelen, kunnen we concluderen dat deze koude herfstdag al met al een heel geslaagde afloop heeft gekregen.Wanneer ze de volgende ochtend echter zijn wc-pot volkotst, lijkt hem de tijd gekomen dat hun wegen zich weer scheiden.
Ook al veegt ze dan keurig alle spetters van zijn tegels. En dat is maar goed, want diezelfde middag wordt er gebeld en meldt Elspeth zich geheel uit eigen beweging via de intercom. Lance begint zich een dikke spin te voelen, die rustig in zijn web afwacht welk meisje zich nu weer komt aanbieden. Want jawel, zo makkelijk gaat dat tegenwoordig.De yuppenclubs vond Lance geen succes, dus probeert hij eens een tent die zichzelf adverteert als 'Sports Bar'. Niet dat Lance nou direct zo sportief is - de lichaamsbeweging die hij geniet is puur noodzakelijk omdat hij geen auto heeft - maar dat geldt gelukkig ook voor de andere stamgasten.
De sportbeleving beperkt zich tot drie grote televisieschermen in een hoek, waar fanatiek voetbal- en basketbalwedstrijden gevolgd worden. En zelfs dat interesseert Lance niet. Liever kruipt hij achter de bar om een centje bij te verdienen en met gelijkgestemden wat te bomen over de dingen des levens.En soms niet te bomen over de dingen des levens, als zijn klanten nogal langdradig uit hun nek lullen of de naar binnen gehesen cocktails wat al teveel druk beginnen uit te oefenen op hun verstaanbaarheid en het niveau van de conversatie.Omdat het buiten nu echt definitief kouder wordt en de winter is ingezet, wordt het tijd zich weer in wat warmer kleren te steken. Zijn loodzware vetlederen jas heeft hij ergens in een prullenbak gepropt omdat die verschrikkelijk stonk en het jackje dat een verstrooide klant per ongeluk aan de kapstok in Quakkelsteins Café had laten hangen, is niet warm genoeg zodra het kwik onder nul gaat.Hij boft. Tussen de tweedehands jassen ontdekt hij al snel een gewatteerd windjack, precies zijn maat, en snel rekent hij af.
"Snap je dat nou, een prima jas! Wie doet nou zoiets weg!?", vraagt hij aan de verkoopster.
"Die kleur en dat patroon is van vorig seizoen", antwoordt die nuffig. "De meeste mensen willen daar niet meer in gezien worden."Lance heeft er volstrekt geen problemen mee in mode van het vorige seizoen gezien te worden. Hij besluit dat bij zo'n dure jas een wat fatsoenlijker look hoort, dus trekt hij buiten de elastiekjes uit zijn haren en stopt die in zijn zak. Even overweegt hij er een kappersbezoek aan vast te plakken, maar eigenlijk vindt hij het zonde daar geld aan uit te geven.Op dat moment wordt hij gebeld door Phoebe, die hem uitnodigt naar de Voorspoedkamer te komen, de chique nachtclub waar hij nog steeds niet achter de bar mag. Beneden in de hal heeft hij eerst een kleine aanvaring met Polly, die zijn kind zegt te dragen en hem ervan beschuldigt dat hij beter had moeten uitkijken. Wat natuurlijk onzin is want dan had ze zelf maar moeten uitkijken."Het wordt vast een lieverdje", sust hij. Hij snapt niet wat ze zeurt, zo heeft ze tenminste wat gezelschap straks in die kale kelder waar ze woont. "Ik heb alleen helaas geen geld om jullie te onderhouden."
"Ik ook niet", zegt ze treurig en dat vindt Lance dan toch wel zielig.Gelukkig mag Polly de luxe nachtclub niet in en gaat weg, waarna Lance de lift neemt en even later bij Phoebe gaat staan.
"Alles goed met..." Hij weet het niet meer, een moeilijke naam.
"Columbine", antwoordt Phoebe, "ja hoor. Ze is net drie geworden en een heel lief meisje. Maar ik vind het eigenlijk ongezellig voor haar dat ze alleen is, als enig kind. We wonen zo afgelegen, als ze straks ouder wordt heeft ze niemand om mee te spelen."Even later weet Lance waarom hij vanavond is uitgenodigd: Phoebe wil heel graag een zusje of broertje voor haar dochtertje en ze is daar zeer beslist in. Dus wie is Lance dan om bezwaar te maken?Dat windjack blijkt al snel van onschatbare waarde, want Lance heeft geen zin in hoge stookkosten. Dat hij geen maaltijden kan opwarmen, begint hem echter wel tegen te staan en eigenlijk is hij onderhand dit hele ongezellige huis wel een beetje zat. Hij zou wel eens willen informeren hoe duur die kavel nu precies is, die een tijdje terug in de krant heeft gestaan. Per slot van rekening staat er niks op, wellicht valt het enorm mee. Of hij nou hier zit te kreperen op een houten stoel en een bank vol kapotte springveren, of op een stukje land in een hutje of zo, dat maakt niet zo heel veel uit. Bovendien heeft hij voldoende logeeradresjes om de winter een beetje leuk door te komen.Voordat hij bij de makelaardij langsgaat, besluit hij eerst met Aria te gaan praten. Die is stinkend rijk met haar carrière bij de opera, misschien lukt het hem een kleine lening bij haar te regelen.Lila is inmiddels een recalcitrante puber, die het constant met haar moeder aan de stok heeft over haar huiswerk. Allereerst lijkt het Lance dus tactisch om zijn potentiële weldoenster een beetje te steunen, door een vaderlijke preek af te steken over verantwoordelijkheid en het belang van een diploma.Helaas valt dat niet helemaal zoals hij hoopte.
Aria verklaart afgemeten dat hij zich beter met zijn eigen zaken kan bemoeien en Lila volstaat met een: "Heb jij eigenlijk diploma's?"
Omdat dat laatste niet het geval is, besluit hij dat hij beter van onderwerp kan veranderen.Hij schetst in een paar goed ingestudeerde zinnen zijn armzalige bestaan in een kille, onpersoonlijke flat en weidt dan bevlogen uit over zijn droom en de schoonheid van Bridgeport aan zijn voeten."Een villa", zeg Aria droog. "Jij een villa. Man, je kan nog niet eens een fatsoenlijke tent bekostigen."
"Als ik nou maar eerst dat stukje land kan kopen", werpt Lance tegen. 'Dan komt de rest vanzelf.'
"Nee Lance, de rest komt niet vanzelf, voor de rest moet je je best doen. Werken bijvoorbeeld."Lance valt stil, het gesprek verloopt niet helemaal zoals hij gepland had.Als hij opstaat om weg te gaan, graait Aria in haar zak. "Hier", zegt ze. "Ik wil je ook niet met lege handen wegsturen."
"Goh, dank je, 10 simoleons", zegt Lance mismoedig. "Kan ik toch mooi een lot voor kopen."
"Precies", antwoordt Aria. "En wie weet wordt dat wel het lot dat je een miljoen gaat opleveren."Lance zucht, stopt het briefje in zijn portemonnee en vertrekt.Hij brengt zijn fiets thuis en neemt dan een taxi. Want ook al is zijn bezoekje aan Aria teleurstellend verlopen, hij had natuurlijk wel ingecalculeerd dat het zo kon gaan en Plan B ligt dus al klaar. Een half uur later wordt hij afgezet bij de villa van Sugar Bijou, waar totale duisternis heerst. Prima, er is dus niemand thuis. Precies waar hij op hoopte.Waar hij al van uitging, blijkt te kloppen: Tom Wordy is veel te zuinig op zijn kanariegele sportwagen om hem bloot te stellen aan de winterse elementen en strooizout, dus hij staat veilig in de garage te wachten tot het weer lente wordt.