Generatie 14 - deel 10, Amy
Achteraf kon Elijah niet precies beschrijven wat er door hem heen ging op het moment dat hij de blonde peuter zag, die hem - gestoord in haar spel - met heldere ogen aankeek. Als bevroren staarde hij terug en tilde haar toen, zonder erbij na te denken, uit de kist. Alsof hij een voorwerp pakte dat hij even wat beter wilde bekijken.Het meisje was echter geen voorwerp en ze wilde zich al zeker niet van dichtbij laten bekijken door een vreemdeling. Nijdig strekte ze haar lijfje zodat hij haar bijna liet vallen en zei kort maar zeer krachtig: "Nee!""Oh, sorry hoor", mompelde Elijah, ondanks de schok zacht grinnikend om haar boze gezichtje, en zette haar op de grond.
"Ti-jjda!", riep de dreumes benauwd en kroop razendsnel op handjes en knietjes de woonkamer in, naar de vrouw met de bas.
"Kalm maar, Amy", lachte die, met een plagerige blik op hem. "Die aardige meneer schrikt van je, dat is alles."Hij moest het weten. "Heeft Robyn een dochtertje?"
"Ze draagt een jurkje dus ik denk het", grijnsde Matilda.
"Is ze van Robyn, je snapt best wat ik bedoel", zei Elijah ongeduldig.
"Dit is Robyns dochtertje, ja", beaamde ze en begon weer zachtjes te spelen.
Elijah slikte. "En wie is de vader?"
"Jij neem ik aan." En wederom met een kort knikje naar het schilderij: "Als jij dat bent tenminste en je bent 't duidelijk."Hoe kon dat? Hij snapte er niks van. Dan moest dat... Ineens drong het tot hem door en heel even duizelde het hem.
"Wat een geluk dat ze normaal is", hijgde hij geschrokken. Matilda keek hem bevreemd aan.
"Ik bedoel..., laat maar, dat snap je toch niet", bromde hij."Boekje?", vroeg het meisje opeens, terwijl ze hem met een schuin hoofdje aankeek.
"Ze mag je", glimlachte Matilda. "Ze wil dat je haar voorleest."De uren kropen voorbij en langzaam viel de avond. Elijah zat op de grond en las voor, onder begeleiding van het rustige diepdoffe getokkel van de bas, terwijl het kleine meisje steeds vertrouwelijker tegen hem aankroop."Je kunt met kinderen omgaan zie ik", zei Matilda goedkeurend.
"Ik heb een zoon", antwoordde hij. "Woon jij hier ook?"
Ze knikte. "We wonen hier met zijn vieren", zei ze. "Robyn, ik en dan nog Alexy en Harry. Dat is een stelletje", lichtte ze toe.
"Wat voor werk doet ze eigenlijk?", vroeg hij ineens nieuwsgierig. In Emblesight had Robyn nooit een echte baan gehad, alleen schilderijen verkocht.
"Ze is koksmeid. Wat een schande is, want ze kookt echt geweldig. Maar ja, ze komt niet voor zichzelf op. Iedereen streeft haar links en rechts voorbij. Ze is veel te lief." Elijah knikte, hij kon zich er iets bij voorstellen."Ik weet dat ze goed kan koken", zei hij zacht.Toen het donker werd, gaf hij Amy te eten en hij legde haar net op bed, toen vanuit de hal de zachte pling van de lift klonk. Gespannen wandelde hij de woonkamer weer in en liep bijna tegen haar op toen ze binnenkwam. Zodra ze hem zag verstarde ze."Ha clowntje", zei hij zacht. "Heb je er tegenwoordig een hoedje bij opgezet?"Ze zag er goed uit. Verzorgd. Ze had zich zelfs een beetje opgemaakt zag hij.
(voor wie?) (dat deed ze vroeger nooit)Het was overduidelijk Robyn, maar toch ook niet. Alsof ze een beetje een vreemde voor hem was. Ineens voelde hij zich, voor de allereerste keer in zijn leven, verlegen worden. Ze zeiden verder niets, die eerste minuten. Ze staarde hem aan en aaide daarna heel even zijn gezicht, zoals zijn moeder dat ook had gedaan. En hij staarde terug, niet goed wetend wat hij moest zeggen."Je leeft", stelde ze toen vast.
"Dat wist je toch?"
Ze knikte.
"Bedankt nog", fluisterde hij.
Weer knikte ze."Waarom heb je het me nooit verteld, Robyn?", vroeg hij ineens. "Waarom ontdek ik net pas dat ik een dochtertje heb?"
Even gleed er een verdrietige grimas over haar gezicht. "Omdat...", zei ze, maar kwam niet verder.
"Wist je dit al toen je wegging? Je moet toen al een paar weken zwanger zijn geweest."Met een schokje haalde ze haar schouders op.
"Ik vermoedde het, ik wist nog niks zeker. Ik wilde het niet weten. Je deed zo ontzettend naar tegen me en ik vond het zo ingewikkeld. Ik was zo bang dat ik een geestenkindje zou krijgen."
Ze liep naar de keuken en samen aten ze wat, zwijgend. Daarna gingen ze op de bank zitten."Ik dacht dat het makkelijker zou zijn voor iedereen als ik zou gaan. Ook voor mezelf," vervolgde ze. Even zweeg ze. "En ik vond je niet leuk meer", voegde ze eraan toe, terwijl ze een beetje zenuwachtig met haar handen over haar benen wreef.
"Dat wás ik ook niet, maar dat kan ik uitleggen!"
"Dat weet ik inmiddels, via Christine", zei ze. "Maar het maakt allemaal niet meer uit. Je bent nu met Amber en wij redden ons heus wel hier."
"Waarom stond het voor jou zo vast dat ik verder moest met Amber?", vroeg hij verdrietig. "Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde jou."
Verontwaardigd keek ze hem aan. "Omdat je een zoon had natuurlijk", zei ze toen. "Je had niks te willen."
"Waar slaat dat nou op!? Mag ik dat alsjeblieft zelf beslissen?"
"Je had zelf voor Amber gekozen, Elijah. En Ilja was het bewijs. Je kunt niet altijd blijven weglopen voor de werkelijkheid."Boos stond hij op. "Amy is ook de werkelijkheid, maar opnieuw had ik niks te willen. Ik wist niet eens dat ze bestond. Kennelijk beslis jij alles voor mij. Welterusten, ik ga naar bed."
"Je moet niet zo kwaad doen”, zei ze ongelukkig, terwijl ze ook opstond. “Waar slaap je?"
"Daar", zei hij. "In jouw bed. Naast jou, waar ik hoor. Maar wees niet bang, ik zal je niet aanraken."De volgende ochtend stond hij vroeg op. Slaperig ging ze naast hem zitten en prikte in haar ontbijt."Ik zou zo graag willen dat jullie naar Emblesight komen", zei hij.
Koppig schudde ze haar hoofd. "En dan? Ik zit hier best. Het spijt me, maar dat wil ik gewoon niet."
“Heb je soms een vriend hier?"
Even keek ze hem aan. “Misschien”, zei ze toen en prikte verder.
"Ik weet het niet meer", zei hij verdrietig. "Ik weet niet meer wat ik moet doen."
"Hoe lang blijf je?"
"Niet. Ik ga terug."
"En Amy dan? Wil je haar niet beter leren kennen?"
"En me aan haar gaan hechten en zij aan mij? Nee, dank je, dat lijkt me niet handig."Hij stond op en ging zich douchen. Daarna tilde hij een laatste keer Amy op, die zich zowaar door hem liet knuffelen, en stond nog even roerloos met haar op zijn arm. Toen vertrok hij.Hij was bijna bij het metrostation toen er een sms'je binnenkwam. Even staarde hij naar de vier woordjes op het schermpje. Toen klemde hij zijn kaken op elkaar, borg zijn telefoon weer op en liep verder.Eenmaal in de metro tikte hij toch nog een antwoord.Ik ook van jou.
"Ti-jjda!", riep de dreumes benauwd en kroop razendsnel op handjes en knietjes de woonkamer in, naar de vrouw met de bas.
"Kalm maar, Amy", lachte die, met een plagerige blik op hem. "Die aardige meneer schrikt van je, dat is alles."Hij moest het weten. "Heeft Robyn een dochtertje?"
"Ze draagt een jurkje dus ik denk het", grijnsde Matilda.
"Is ze van Robyn, je snapt best wat ik bedoel", zei Elijah ongeduldig.
"Dit is Robyns dochtertje, ja", beaamde ze en begon weer zachtjes te spelen.
Elijah slikte. "En wie is de vader?"
"Jij neem ik aan." En wederom met een kort knikje naar het schilderij: "Als jij dat bent tenminste en je bent 't duidelijk."Hoe kon dat? Hij snapte er niks van. Dan moest dat... Ineens drong het tot hem door en heel even duizelde het hem.
"Wat een geluk dat ze normaal is", hijgde hij geschrokken. Matilda keek hem bevreemd aan.
"Ik bedoel..., laat maar, dat snap je toch niet", bromde hij."Boekje?", vroeg het meisje opeens, terwijl ze hem met een schuin hoofdje aankeek.
"Ze mag je", glimlachte Matilda. "Ze wil dat je haar voorleest."De uren kropen voorbij en langzaam viel de avond. Elijah zat op de grond en las voor, onder begeleiding van het rustige diepdoffe getokkel van de bas, terwijl het kleine meisje steeds vertrouwelijker tegen hem aankroop."Je kunt met kinderen omgaan zie ik", zei Matilda goedkeurend.
"Ik heb een zoon", antwoordde hij. "Woon jij hier ook?"
Ze knikte. "We wonen hier met zijn vieren", zei ze. "Robyn, ik en dan nog Alexy en Harry. Dat is een stelletje", lichtte ze toe.
"Wat voor werk doet ze eigenlijk?", vroeg hij ineens nieuwsgierig. In Emblesight had Robyn nooit een echte baan gehad, alleen schilderijen verkocht.
"Ze is koksmeid. Wat een schande is, want ze kookt echt geweldig. Maar ja, ze komt niet voor zichzelf op. Iedereen streeft haar links en rechts voorbij. Ze is veel te lief." Elijah knikte, hij kon zich er iets bij voorstellen."Ik weet dat ze goed kan koken", zei hij zacht.Toen het donker werd, gaf hij Amy te eten en hij legde haar net op bed, toen vanuit de hal de zachte pling van de lift klonk. Gespannen wandelde hij de woonkamer weer in en liep bijna tegen haar op toen ze binnenkwam. Zodra ze hem zag verstarde ze."Ha clowntje", zei hij zacht. "Heb je er tegenwoordig een hoedje bij opgezet?"Ze zag er goed uit. Verzorgd. Ze had zich zelfs een beetje opgemaakt zag hij.
(voor wie?) (dat deed ze vroeger nooit)Het was overduidelijk Robyn, maar toch ook niet. Alsof ze een beetje een vreemde voor hem was. Ineens voelde hij zich, voor de allereerste keer in zijn leven, verlegen worden. Ze zeiden verder niets, die eerste minuten. Ze staarde hem aan en aaide daarna heel even zijn gezicht, zoals zijn moeder dat ook had gedaan. En hij staarde terug, niet goed wetend wat hij moest zeggen."Je leeft", stelde ze toen vast.
"Dat wist je toch?"
Ze knikte.
"Bedankt nog", fluisterde hij.
Weer knikte ze."Waarom heb je het me nooit verteld, Robyn?", vroeg hij ineens. "Waarom ontdek ik net pas dat ik een dochtertje heb?"
Even gleed er een verdrietige grimas over haar gezicht. "Omdat...", zei ze, maar kwam niet verder.
"Wist je dit al toen je wegging? Je moet toen al een paar weken zwanger zijn geweest."Met een schokje haalde ze haar schouders op.
"Ik vermoedde het, ik wist nog niks zeker. Ik wilde het niet weten. Je deed zo ontzettend naar tegen me en ik vond het zo ingewikkeld. Ik was zo bang dat ik een geestenkindje zou krijgen."
Ze liep naar de keuken en samen aten ze wat, zwijgend. Daarna gingen ze op de bank zitten."Ik dacht dat het makkelijker zou zijn voor iedereen als ik zou gaan. Ook voor mezelf," vervolgde ze. Even zweeg ze. "En ik vond je niet leuk meer", voegde ze eraan toe, terwijl ze een beetje zenuwachtig met haar handen over haar benen wreef.
"Dat wás ik ook niet, maar dat kan ik uitleggen!"
"Dat weet ik inmiddels, via Christine", zei ze. "Maar het maakt allemaal niet meer uit. Je bent nu met Amber en wij redden ons heus wel hier."
"Waarom stond het voor jou zo vast dat ik verder moest met Amber?", vroeg hij verdrietig. "Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde jou."
Verontwaardigd keek ze hem aan. "Omdat je een zoon had natuurlijk", zei ze toen. "Je had niks te willen."
"Waar slaat dat nou op!? Mag ik dat alsjeblieft zelf beslissen?"
"Je had zelf voor Amber gekozen, Elijah. En Ilja was het bewijs. Je kunt niet altijd blijven weglopen voor de werkelijkheid."Boos stond hij op. "Amy is ook de werkelijkheid, maar opnieuw had ik niks te willen. Ik wist niet eens dat ze bestond. Kennelijk beslis jij alles voor mij. Welterusten, ik ga naar bed."
"Je moet niet zo kwaad doen”, zei ze ongelukkig, terwijl ze ook opstond. “Waar slaap je?"
"Daar", zei hij. "In jouw bed. Naast jou, waar ik hoor. Maar wees niet bang, ik zal je niet aanraken."De volgende ochtend stond hij vroeg op. Slaperig ging ze naast hem zitten en prikte in haar ontbijt."Ik zou zo graag willen dat jullie naar Emblesight komen", zei hij.
Koppig schudde ze haar hoofd. "En dan? Ik zit hier best. Het spijt me, maar dat wil ik gewoon niet."
“Heb je soms een vriend hier?"
Even keek ze hem aan. “Misschien”, zei ze toen en prikte verder.
"Ik weet het niet meer", zei hij verdrietig. "Ik weet niet meer wat ik moet doen."
"Hoe lang blijf je?"
"Niet. Ik ga terug."
"En Amy dan? Wil je haar niet beter leren kennen?"
"En me aan haar gaan hechten en zij aan mij? Nee, dank je, dat lijkt me niet handig."Hij stond op en ging zich douchen. Daarna tilde hij een laatste keer Amy op, die zich zowaar door hem liet knuffelen, en stond nog even roerloos met haar op zijn arm. Toen vertrok hij.Hij was bijna bij het metrostation toen er een sms'je binnenkwam. Even staarde hij naar de vier woordjes op het schermpje. Toen klemde hij zijn kaken op elkaar, borg zijn telefoon weer op en liep verder.Eenmaal in de metro tikte hij toch nog een antwoord.Ik ook van jou.